Barbarian Swords / Judaswiege / Moribundo / Sönambula - Tetrarchia Ex Bestia

• BandBarbarian Swords [ES], Judaswiege [ES], Moribundo [ES], Sönambula [ES]
• TitelTetrarchia Ex Bestia
• Release datum21-06-2019
• LabelNegre PlanY [ES]
• PromotorBlood Fire Death [ES]
• Genre Black metal, Deathmetal, Doomdeath, Doommetal

Tracklist

Judaswiege
01. Pear Of Anguish
02. The Pit And The Pendulum
03. The Iron Maiden
04. The Middle Age
Moribundo
05. Virgen
06. Amor / Entierro
07. Sufres
Sönambula
08. Entrañas
09. Conspiración Subterránea
10. Regresión
Barbarian Swords
11. Goddess Of War And Annihilation
12. The Eternal Axe Of The Goddess

Vier bands uit diverse Spaanse regio's hebben samengewerkt om dit beestachtige splitalbum te creëren, waarin duisternis en kwaad in verschillende vormen en soundscapes worden voortgebracht: Tetrarchia Ex Bestia. Uiteenlopend van doomy death tot ziedende black doet dit duivelse kwartet ieder zijn ding.

Judaswiege is een nog relatief nieuwe band, die nog geen album uit heeft. Zij openen het bal met vier nummers van donkere middeleeuwse black metal geschilderd door Scandinavische black met een donkere en chaotische draai eraan. Samen met een beetje voorliefde van Emperor vermoed ik. Neem nou de hoofdriff in The Pit And Pendulum, die toch wel een beetje aan die band doet denken. Het duo doet het goed, laat niet de meest originele black metal horen; en van de geprogrammeerde drums word ik op een geven moment wel een beetje melig als de nummers wat voortsudderen. Hoewel solide, verwacht ik niet dat Judaswiege een hoogvlieger gaat worden. Een pluspunt voor de donkere sfeer.

De volgende dans wordt geleid door Moribundo, en dat wordt een aanzienlijk trager dansje. Deze band heeft in 2017 al een langspeler uitgebracht, Raíz Amarga. Hier horen we een band die uitermate duistere, doomy soundscapes levert, overgoten met een ranzig keelgeluid en symfonische, theatrale effecten. De band is behoorlijk goed in het schilderen van een donkere sfeer, en het toetsenwerk en de vrouwelijke zangstemmen werken daarbij behoorlijk goed. Deze muziek is eerder atmosferisch dan daadwerkelijk heavy, de doom metal is dan ook behoorlijk melodieus. Mij spreekt het wel aan, al hoor ik nog wel wat verbeterpuntjes in compositorisch opzicht. Sommige overgangen verlopen wat haperend, en er mag wel wat meer eenheid in het totaalplaatje.

Sönambula - de enige van de vier bands hier die ik al kende - levert zware en donkere death metal met doomy invloeden. Hun tweede album Bicéfalo (2018) kon op mijn warme aandacht en enthousiasme rekenen. Een kolkende aanval van donkere gitaarriffs, bewerkt gegrom en geschreeuw; een samenspel dat een griezelige en onaangename sfeer creëert, die wat mij betreft dus goed werkt. De productie is dik en daverend, dit is moderne death metal met een nostalgisch gevoel, vrij eenvoudig maar toch met een paar onverwachte wendingen.

Als laatste is Barbarian Swords aan de beurt, een band die al sinds 2011 bezig is, en al twee albums uit heeft. Hun stijl is wat apart; een vreemde oude mix van black metal en dronerige, sludgy liflafjes. Langzaam en slepend, met koude riffs, en een tempo dat behoorlijk doomy is in zijn opbouw. Aardedonker, lomp en zwaar in zijn atmosfeer, met een grimmig fluisterende rasp die de teksten declameert. Dit is best eigenzinnige muziek, die ik om z'n lompheid, logheid en doomy insteek zeker weet te waarderen.

Een splitalbum dat ons vier vrij nieuwe Spaanse bands geeft en een donkere en griezelige atmosferische mix van vooral death, black en doom. De ene wat interessanter dan andere, wat natuurlijk heel normaal is bij een vierweg-split. Als kennismaking zeker geslaagd, ieder kan er voor zichzelf het meest interessante uithalen.