Barbarian - To No God Shall I Kneel

• BandBarbarian [IT]
• TitelTo No God Shall I Kneel
• Release datum07-06-2019
• LabelHells Headbangers [US]
• Genre Black metal, Heavy / power metal, Speedmetal

Tracklist

01. Obtuse Metal
02. Birth and Death of Rish'ah
03. Hope Annihilator
04. Sheep Shall Obey
05. The Beast is Unleashed
06. The old Worship of Pain
07. To no God shall I Kneel

Over het Italiaanse Barbarian ben ik al een paar keer uitgesproken positief geweest. De compromisloze, maar al even pretentieloze old school extreme metal van hun voorgaande albums Faith Extinguisher (2014) en Cult of the Empty Grave (2016) kon me prima bekoren. Vorige maand is de opvolger daarvan verschenen: To No God Shall I Kneel, album nummer vier voor deze Italiaanse barbaren.

Nog steeds dodelijk toegewijd aan het eeuwige raadsel van staal, blijft het geluid van Barbarian een een geheel eigen balans zoeken tussen oud en relatief nieuw, maar zonder ooit te stinken naar valsheid of moderniteit. Tijdloos tot het einde, houdt To No God Shall I Kneel het door zweet doordrenkte midden tussen oude Manowar en klassieke Celtic Frost, en maakt dit af met een overdaad aan al even klassieke Venom.

De term true metal probeer ik niet alleen hier, maar in z'n algemeenheid angstvallig te vermijden; en al even vaak wordt deze vorm van metal wel als erg simplistisch beschouwd. Ik vermoed stiekem dat Barbarian op beide kwalificaties even trots zal zijn. Toch zijn er wel wat subtiele verschillen met het muzikale verleden op te merken. Of dat iets te maken heeft met de eerste bezettingswisselingen in de geschiedenis van de band is me niet duidelijk, Barbarian heeft inmiddels een verniewde ritmesectie.

Zonder aan boosaardigheid in te boeten zijn wat nummers en fragmenten op deze nieuweling toch wat meer doordacht en minder rechttoe rechtaan dan ik van deze band gewend ben. Zo horen we op gepaste momenten wat ooh's en aah's voorbijkomen als koortjes, om het meezinggehalte wat aan te dikken. Ook wordt zo af en toe het middentempo opgezocht, om wat valse rust te creëren binnen de schijnbare chaos. Vooral het afsluitende titelnummer To No God Shall I Kneel is behoorlijk afwijkend van wat Barbarian tot nu toe heeft laten horen.

Juist omdat Barbarian hiermee aan 'true'-heid niks inboet juich ik deze verdieping van het al bestaande geluid alleen maar toe. Zelfs barbaren blijken in staat tot zelfreflectie en groei naar eigen mogelijkheden. Kom nou eens op met die optredens in onze contreien!