Behemoth - Opvs Contra Natvram

• BandBehemoth [PL]
• TitelOpvs Contra Natvram
• Release datum16-09-2022
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Black metal, Deathmetal

Tracklist

01. Post-God Nirvana
02. Malaria Vvlgata
03. The Deathless Sun
04. Ov My Herculean Exile
05. Neo-Spartacvs
06. Disinheritance
07. Off To War!
08. Once Upon A Pale Horse
09. Thy Becoming Eternal
10. Versvs Christvs

Reeds drie nummers hebben we al kunnen beluisteren en die schetsen gedrieën wat mij betreft een uiterst somber beeld voor de toekomst van Behemoth. Op I Loved You At Your Darkest werd al eens een toegankelijkere kaart getrokken. Die lijn wordt hier voortgezet. En eigenlijk zijn zowel Off To War!, Ov My Herculean Exile en The Deathless Sun na grofweg drie luisterbeurten alweer gewoon strontvervelend als ware het drie nieuwe 538 zomerhitjes.

Off To War! heeft nog wel een leuke punkvibe waarmee gestart wordt, maar een overschot aan tierlantijnen en nietszeggende breaks maken de obstinate inborst al snel met de grond gelijk als een bataljon trekkers dat door een politiecordon beukt. Ov My Herculean Exile start heel moeizaam met vooral op het eind een paar sterke passages. Grootste bottleneck is opperhoofd Nergal die qua vocalen steeds meer op Fernando van Moonspell begint te lijken. Ook de koortjes zijn irritant.

The Deathless Sun is een definitieve knieval naar het grotere metalpubliek. Een overgeproduceerde hap-slik-weg-song met godbetert meezingbare passages. 'Uncroyable' zou mijn lerares Frans van vroeger hebben gezegd, ware het niet dat zij hartstikke gereformeerd was. Behemoth goes Dimmu Borgir. Dit is volgens mij de Adam Darski die in allerlei Poolse talentenshowtjes opdook om helemaal Eric van Tijn te gaan. Bands moeten veranderen. En dat is prima, maar soms blijf ik achter.

De soep wordt gelukkig niet zo heet gegeten als de eerste vrijgegeven nummers deden vermoeden. Ja, wat ik schreef over die tracks vind ik nog steeds. Toch valt het binnen de atmosfeer van het album best op zijn plek. Dat komt ook doordat tracks als het korte doch beestachtige Malaria Vvlgata en het meer bezwerende Disinheritance er strategisch tussen gestopt zijn.

Evengoed kiest Behemoth voor een meer gelikt geluid dat net even iets verder reikt dan het voorgaande album. In principe vind ik dat wel jammer. Al vind ik juist het gothic getinte Once Upon A Pale Horse wel weer goed gelukt. Niettemin ligt hier wel degelijk een bak kwaliteit op tafel om de nodige pret aan te beleven.