Behemoth - The Satanist

• BandBehemoth [PL]
• TitelThe Satanist
• Release datum07-02-2014
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Blow Your Trumpets Gabriel
02. Furor Divinus
03. Messe Noire
04. Ora Pro Nobis Lucifer
05. Amen
06. The Satanist
07. Ben Sahar
08. In The Absence Ov Light
09. O Father O Satan O Sun!

Behemoth heeft nog nooit teleurgesteld. Altijd kwam het trio, aangevoerd door Nergal, met kwaliteitsalbums op de proppen. Sinds Satanica ebde het black metal-element weg uit de band en maakte het plaats voor een razende death metal-trein dat zich ontpopte als een soort klein broertje van Nile. Nergal wilde nooit weten dat zijn band in een death metal-band veranderd was. Het doet er ook niet toe. Maar nu ik The Satanist onder de loep heb genomen, weet ik wel wat ik al die tijd echt gemist heb in Behemoth. Black metal.

Het is cliché om Nergals ziekte bij de haren erbij te slepen om maar te illustreren hoe gemotiveerd The Satanist is, maar ik kan me moeilijk aan de indruk onttrekken dat Behemoth herboren klinkt. Eigenlijk is The Satanist een modern black metal-album met een enorme mystieke diepgang. Dissonante riffs geselen je oren zoals hagelstormen je gelaat kunnen geselen. De vele buien van razernij herinneren aan bands als Deathspell Omega en de moderne Marduk. Natuurlijk is Behemoths eigen smoel heel duidelijk waarneembaar. De brul van Nergal natuurlijk, gelukkig heel naturel gehouden, en het herkenbare drumwerk van Inferno dat net zulke gewelddadige salvo's als altijd afvuurt.

Door de hoge mate van afwisseling komen de furieuze blastpassages extra krachtig uit je speakers gevlogen. Ze worden regelmatig onderbroken door luguber voortslepende passages die klinken als een basilisk dat zich langzaam in stelling brengt om zijn prooi met dodelijke precisie te overvallen.

Ofschoon over de gehele linie het album vrij naturel gehouden is, permitteert men zich in opener Blow Your Trumpets Gabriel het gebruik van sfeerverhogende doses bombast. Verwrongen koren en strijkers die de val van de Hoge Hemelen symboliseren. Ook het afsluitende O Father O Satan O Sun! overweldigt op theatrale wijze. Enkele schaarse solo's leveren de effectieve melodieuze accenten. Ora Pro Nobis Lucifer doet wat dat betreft mij wel eens aan Vital Remains denken.

The Satanist lijkt al het voorgaande werk te overtreffen. Furieus en bloedagressief zoals je mag verwachten, maar tegelijkertijd is er veel dynamiek en weet men weer een ongrijpbare occulte tint aan het muzikale palet toe te voegen. Dat had ik sinds Pandemonic Incantations niet meer gehoord. The Satanist is een Zwarte Mis die zijn weerga niet kent. 2014 is amper anderhalve maand oud en de apocalyps lijkt zich alweer aan te dienen.