Big Guns - Down But Not Out

• BandBig Guns [GB]
• TitelDown But Not Out
• Release datum29-11-2013
• LabelEigen beheer
• PromotorFuture PR [GB]

Tracklist

01. Red Eyed & Rolling
02. The Devil's Highway
03. A Song For A Friend
04. Remember Me
05. Kiss & Tell
06. Rocking In The Free World (Neil Young cover)
07. Fall From Grace
08. Forever & Always

Big Guns (bijna genoemd naar het AC/DC nummer?) lijkt een nieuwe rock/metal band uit Enniskillen, Noord-Ierland. Drie heren en een dame (op drums) 'bemannen' sinds kort deze band, daarvoor echter was er al een verleden onder de naam Twister. De band presenteert hier het debuutalbum onder de naam Big Guns, in eigen beheer: Down But Not Out.

AC/DC, Thin Lizzy en Judas Priest zijn naar eigen zeggen de voornaamste inspiratiebronnen. Die Thin Lizzy hoor ik eigenlijk niet echt terug, hooguit in het afsluitende instrumentaaltje Forever & Always. Eerder zou ik daar invloeden als Deep Purple en Uriah Heep aan toevoegen (zonder toetsen dan). Live maakt de band nog altijd gretig gebruik van het coveren van rock classics, en dat is in de eigen nummers eigenlijk ook wel terug te horen. Stilzitten bij deze muziek is dan ook moeilijk, want deze herbergt een hoog herkenbaarheidsgehalte.

Origineel is de muziek dus allerminst te noemen, maar het luistert en swingt wel lekker weg. Grootste struikelpunt is wat mij betreft de zang, die ik niet lekker vind klinken bij deze muziek, dat had best wat cleaner gemogen. Ik houd op zich best van ruige zang, maar bij deze klassieke hardrock past een sterke, krachtige zang, die mis ik hier dus. Een goed voorbeeld van waar dat tot uiting komt is de enige cover op dit album: Rocking In The Free World van Neil Young. Niet dat die nou zo braaf of zuiver zingt, maar juist daarom had ik dat graag anders gehoord.

Verder niets dan lof voor deze trip naar de authentieke seventies hardrock. Want qua muzikale uitvoering valt er op Down But Not Out niks aan te merken. Mijn favoriet van het album is denk ik wel Remember Me, dat een lekkere groove bevat en echt een nummer met ballen is. Het bevat wat mij betreft een swingend element a la Deep Purple's Stormbringer, gecombineerd met de gedrevenheid van Judas Priest. In het algemeen bevalt de muziek van Gig Guns me het best, daar waar de eenvoud van de AC/DC achtergrond een beetje wordt losgelaten. Dat geldt bijvoorbeeld ook wel een beetje voor Fall From Grace, dat me behoorlijk aan Saxon doet denken.

Ik vraag me echter wel af wie Big Guns met dit album wil bedienen. De oudere liefhebber (waaronder yours truly) weet allang waar Abraham de mosterd haalt, en ziet in dit album mogelijk geen meerwaarde. De jonge rock/metalfan weet dankzij de digitale wereld ook al wel wat er op dit gebied te halen valt. Want laten we eerlijk zijn: Big Guns voegt helemaal niks toe aan wat er al heel lang bestaat. De conclusie is dan ook gerechtvaardigd dat de band het dan toch echt vooral moet hebben van de optredens, want op het podium komt hun muziek optimaal tot z'n recht.