Black Oath - Behold The Abyss

• BandBlack Oath [IT]
• TitelBehold The Abyss
• Release datum16-11-2018
• LabelHigh Roller Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Behold The Abyss
02. Chants of Aradia
03. Lilith Black Moon
04. Once Death Sang
05. Profane Saviour
06. Everlasting Darkness

In mijn bespreking van Night Gaunt maakte ik al even een opmerking over Black Oath, dat in dezelfde maand ook een nieuw album uit heeft. Ik maakte kennis met deze Italiaanse doomband middels album Ov Qliphoth And Darkness uit 2013. Daarna bracht de band in 2015 nog album To Below And Beyond uit, maar die heb ik om wat voor reden dan ook gemist. Eind 2018 is er dan Behold The Abyss, maar eens luisteren dus.

Ten opzichte van het album vijf jaar geleden is er wel wat veranderd in het geluid van Black Oath. Hun doom metal is een stuk verfijnder geworden, en (helaas?) ook een stuk minder log. Opener Behold The Abyss laat melodieuze, langzame metal horen, die meer weg heeft van klassieke, licht epische metal, dan doom. Echter, eenmaal bekomen van de eerste teleurstelling, ontvouwt zich bij nadere beluistering alsnog een fraai hoorspel. Met aangepaste verwachtingen luister ik het album verder af, en weet ik de fraaie, overwegend zeer cleane en melodieuze klanken, alsnog te waarderen.

Naast de oorspronkelijke logge doom-aanpak zijn ook de eerder zo kenmerkende toetsen uit het geluid verdwenen (of heel goed verstopt), zodat de melodie juist komt van de gitaren en de (cleane) zang. De band heeft inmiddels een tweede gitarist in de gelederen, en dat betaalt zich ook uit denk ik. Hoewel dit alles mogelijk klinkt als een stijlbreuk, blijkt het uiteindelijk toch een logische ontwikkeling. De heren van Back Oath (vooral bandopperhoofd E. A. Zorath vermoed ik) heeft gewoon een degelijke groei doorgemaakt als componist.

Hierdoor klinkt een nummer als Lilith Black Moon nauwelijks nog als doom, maar luister het wel verrukkelijk weg. Stijlvol, catchy bijna, maar wel met een vleugje epiek en bombast. De metal schurkt dus alsnog aangenaam tegen doom aan, maar dan zonder de zwaarte en logheid van die muzieksoort. Daarvoor in de plaats horen we meer uitgekristalliseerde metal, die zich nog altijd wel aangenaam somber en duister qua atmosfeer laat beluisteren. Het is even wennen, maar Black Oath maakt vooral dankzij die sfeer nog altijd muziek die me aanspreekt.