Blood Of Serpents - Sulphur Sovereign

• BandBlood Of Serpents [SE]
• TitelSulphur Sovereign
• Release datum25-09-2018
• LabelNon Serviam Records [NL]
• Genre Black metal

Tracklist

01. Mater Tenebris
02. In Darkness, Brotherhood
03. Devil's Tongue
04. Evictor of Christ
05. As The Temple Burns
06. Canticle
07. As Nocturnal Dimensions Beckon
08. Upon Waters Dark
09. Prophet of a False Faith
10. A Void Between Worlds

Het Nederlandse label Non Serviam heeft een neusje voor zwartgeblakerde extreme metalbands, die dan ook nog opvallend vaak afkomstig zijn uit Zweden. Ik wil daarmee niet zeggen dat al die bands op elkaar lijken, maar een gemeenschappelijk kenmerk in het geluid denk ik wel terug te horen. Ook Blood Of Serpents voldoet wat mij betreft aan deze veronderstelling. Sulphur Sovereign is hun tweede album, opvolger van Black Dawn uit 2014. Overigens is de bandbezetting in die jaren wel behoorlijk gewijzigd.

Blood Of Serpents laat een aangename mix horen van scherpe black met (heel veel) blasts, en een prettige dosis epiek. Invloeden uit thrash en death metal zijn - heel summier, maar toch - op bijna natuurlijke manier aanwezig, net als het gevoel voor melodieuze accenten binnen de nauwkeurig en strak uitgevoerde muziek.

Het eerste kwartet tracks lijkt in een sneltreinvaart voorbij te denderen, maar vanaf het langere As The Temple Burns horen we lekkere epische passages voorbij komen (dat einde!), die bij vlagen een zekere sereniteit uitstralen, maar ook een heerlijke dosis dreiging laat horen. En vooral meer sfeer brengen; op die momenten vind ik de muziek het meest interessant.

De bijna constante aaneenschakeling van blastbeats, tremolo-riffs en ziek gekrijs wordt op die momenten op zeer aangename wijze onderbroken door sfeervolle passages in het middentempo. Langzamer, maar zeker niet minder krachtig. Ook een echt rustpunt met akoestische invulling en geluidseffecten wordt niet geschuwd, getuige het intermezzo Canticle. Een fraaie opmaat naar het ziedende As Nocturnal Dimensions Beckon.

De hoofdrollen blijven echter voor de voorspelbare ingrediënten: het hoge tempo, agressie en haat. In muzikaal opzicht is het vooral het voortrazende drumwerk van Andersson dat opvalt, een aanwinst voor Blood Of Serpents lijkt me. Maar ook de agressieve strot van (nieuweling) Clifford mag er zeker wezen. Het is dus veilig om te stellen dat de Zweden een flinke stap voorwaarts hebben gezet.