Blood Runs Deep - Into The Void

• BandBlood Runs Deep [CH]
• TitelInto The Void
• Release datum07-03-2014
• LabelBret Hard Records [DE], cmm / SAOL [DE]

Tracklist

01. Nothing Ever Cured
02. Tomorrow
03. Low
04. The Inner Gods
05. Fading Away
06. Everything Turns To Ashes
07. Never Let Me Down
08. Into The Void
09. December Depression
10. Lullaby

Blood Runs Deep is sinds 2003 een doom metal band uit Zwitserland. Pas in 2009 (tja, gaat allemaal in doomtempo he) verscheen het eerste teken van leven in de vorm van debuutalbum These Thoughts About Suicide. Deze werd redelijk opgepikt en bezorgde de band de nodige optredens en supports op Europese tours. Sinds begin 2013 is de band aan het werk gegaan voor album nummer twee: Into The Void (7 maart, Bret Hard Records).

Als voornaamste invloeden noemen de Zwitsers Type O Negative en Paradise Lost, en daar hebben ze wat mij betreft helemaal gelijk in. Verwacht dus zware, depressieve muziek, met gothic en licht-symfonische (toetsen) invloeden, waarbij ook melodie niet uit het oog verloren wordt. De tracks hebben een bovengemiddelde lengte, waarin logge (vaak vervormde) gitaarriffs, bezwerende toetsenklanken en getormenteerde zang een hoofdrol vertolken.

Nothing Ever Cured opent het bal, en doet dat met verve. De genoemde invloeden worden op dit album handig gecombineerd, en dus horen we gitaargeluid a la Paradise Lost's Greg Mackintosh met daar omheen de dramatiek zoals we die van Peter Steele (R.I.P.) en kompanen kenden. Na de opener is vooral Tomorrow daar een goed voorbeeld van. Alleen heeft Blood Runs Deep niet zo'n charismatische zanger als die andere bands. Het wat hese stemgeluid doet een heel album lang wat saai aan, daar had best wat meer dynamiek in gemogen.

Buiten dat kan ik prima genieten van deze muziek, waarin het heerlijk zwelgen is. Depressiviteit en melancholie zijn de sleutelwoorden qua sfeer, die dan ook perfect tot uiting komt. Qua muziek zijn dat traag en slepend, een compleet plaatje dus. Het weinig vrolijk makende beeld dat Blood Runs Deep de luisteraar voorschildert sluit goed aan bij mijn persoonlijke smaak, ondanks het wat eentonige karakter van Into The Void. De sfeer van de muziek van de genoemde voorbeelden wordt goed benaderd, de kwaliteit in de uitvoering helaas niet helemaal. Desalniettemin blijft er onder de streep een ruime voldoende over voor deze dromerige doomende Zwitsers. Luistertip: het titelnummer Into the Void!