Blunt Knife Idol - Greed Heritage

• BandBlunt Knife Idol [NL]
• TitelGreed Heritage
• Release datum01-06-2015
• LabelHerrie Records Inc. [NL]

Tracklist

01. Nothing but lies
02. No light at the end
03. When they return
04. Air of ashes
05. Legendiarrea
06. Streams of death
07. Perished
08. Feeding on their fumes
09. Taken down
10. Collapse into nothing
11. Infected from inside
12. Sermons of madness
13. Mountains of disorder
14. Celebrate the indulgence
15. Stabwound soulwound
16. Suffer the children (Napalm Death cover)
17. Mask the apathy
18. Hands
19. Born to die
20. The final proposition
21. Take their lives
22. Fragments of reality
23. The last steps to heaven
24. Order and obey
25. Zero

Blunt Knife Idol is een nieuwe grindcore band van eigen bodem. In de line-up herken ik vooral Grindbashers' Herrie, al dan niet toevallig tevens eigenaar van Herrie Records. De link met Grindbashers doet me wel een beetje vermoeden in welke muzikale richting ik deze band moet gaan zoeken. Al doet gitarist Arco met zijn aanwezigheid in onder anderen Empire Of The Scourged, Göll en Weltbrand ook wel een ervarings-duit in het zakje.

Mocht de introductie nog niet duidelijk maken wat je op het debuutalbum Greed Heritage kunt verwachten, dan zal de sterk uitgevoerde cover van dit album dat zeker doen: Suffer The Children van Napalm Death (uit 1990 alweer) krijgt hier een welgemeende bewerking. Het is precies die pure, ouderwetse grindcore (daarnaast ook 'gewone' old school death) van Napalm Death, maar ook wel een beetje Brutal Truth of al even oude Carcass waar deze muziek me aan doet denken. En ok, doe Terrorizer er dan ook nog maar bij.

Het is rauw, hypersnel (25 titels in 36-en-halve minuut), soms een beetje (bewust neem ik aan) chaotisch; maar altijd met volle oprechtheid. Hier zijn pure liefhebbers aan het werk lijkt me zo. Dat het dan soms een beetje rommelig over kan komen doet er dan niet zo toe, en draagt wat mij betreft alleen maar bij aan de authenticiteit. Ook aan productionele kant is geen enkele moeite gedaan om de sound mooier te laten klinken dan nodig is, ook die doet rechtstreeks terug denken aan de vroege dagen van genoemde bands. Geen versierselen of andere opsmuk; puur de muziek zoals die volgens de makers hoort te zijn. Vooral de vocalen zijn enorm rauw en basic, waarbij het geluid voorzien is voorzien van een klassieke galm.

Dat er ook gelachen mag worden blijkt uit ultrakorte uitbarstingen als Legendiarrea, Hands en vooral The Last Steps to Heaven, met z'n olijke knipoog naar Led Zeppelin. Ondertussen moeten we echter vooral niet uit het oog (en oor) verliezen dat hier ervaren muzikanten aan het werk zijn die het klappen van de extreme metal-zweep kennen (wie zich hier een beeld bij meent te moeten vormen doet dat vooral voor eigen rekening). Luistertip: Take Their Lives; omdat het soms ook wel een beetje langzamer mag.