Bodyguerra - Invictus

• BandBodyguerra [DE]
• TitelInvictus
• Release datum15-09-2023
• LabelFastball Music [DE]
• PromotorBob Media [DE]
• Genre Hardrock

Tracklist

01. Blood and Stones
02. Troublemaker
03. Twilight
04. She Bop [Cyndi Lauper cover]
05. Confident Woman
06. Devil’s Eye
07. I Stop Listening to You
08. Time Goes By
09. Too Late
10. C’mon, Tell Me
11. My Mother Told Me (Acapella) [bonus]

Bodyguerra dankt zijn naam aan een Spaanse merrie die tijdens het barokrijden op Mallorca "Body" werd genoemd. Gitarist Guido las haar echte naam "Bodeguera" (van Bodega), verkeerd gespeld "Body-guerra" op de lijst met namen in de stal, en vond dat goed klinken. Zo kwam het dat Guido zijn band, die hij in 2010 oprichtte, de naam Bodyguerra gaf. Deze band staat voor gitaar-georiënteerde, klassieke, melodieuze hardrock, die Guido Stöcker met zijn virtuoze gitaarspel vormgeeft. De band staat dan ook wel te boek als Guido Stöcker's Bodyguerra, zoals ook op de hoes van het nieuwe, derde album Invictus te lezen is.

Ik heb het idee dat Bodyguerra wel wat gegroeid is ten opzichte van hun voorgaande album(s). Zowel qua songwriting als productioneel (een lekker krachtig, modern rock-geluid) zijn hoorbare stapjes gezet. Het album opent met het pakkende Blood And Stones, waarop Bodyguerra direct de voornaamste wapens laat horen: het swingend-rockende gitaarwerk van Guido, en de lenige zangstem van Ela, die met haar bereik de melodieuze rock van stevige vocalen voorziet. Daar achteraan komen de twee opzwepende rockers Troublemaker en Twilight, die mij zeer goed bevallen. Wanneer je dan toch op klassieke leest geschoeide hardrock wil spelen, doe het dan zo! In dit soort tracks vind ik de band op z'n best.

De bluesy-groovy Cindy Lauper-cover She Bop (op de back-cover van de CD heel slordig She Bob genoemd) overtuigt vocaal, maar vind ik niet zo sterk. Het nummer is hier wel prettig voor de afwisseling, maar ik vind het een wat gezapige compositie. Dan doet de vlotte blues van het ZZ-Top-achtige Confident Woman het al weer iets beter. Het modern rockende Devil’s Eye vindt qua stijl aansluiting bij de opener van het album, waarna I Stop Listening To You weer wat vlotter van leer trekt. Hier trekt Ela haar rauw-schreeuwende scheur open, en dat bevalt best!

Time Goes By terwijl dit nummer wat voortkabbelt, en ook Too Late krijgt bij mij de handen niet op elkaar. C’mon, Tell Me redt voor mij de tweede helft van het album; ik was even bang dat het allemaal net teveel van hetzelfde zou gaan worden. Dat afwisseling niet per se boeit bewijst de a capella afsluiter My Mother Told Me. Natuurlijk kan Ela goed zingen, en is de samenzang hier perfect verzorgd. Maar ik vind een dergelijke ingetogen afsluiter voor een spetterend rock-album niet op z'n plaats. Ik houd van er uit gaan met een knal. Voor de rest niets dan lof voor dit eigentijds klinkende klassieke hardrock-album, waarop echt een stevige handvol alleraardigste liedjes staan!