Bongzilla - Dab City

• BandBongzilla [US]
• TitelDab City
• Release datum02-06-2023
• LabelHeavy Psych Sounds [IT]
• PromotorPurple Sage PR [FR]
• Genre Doommetal, Stoner

Tracklist

01. Dab City
02. King Of Weed
03. Cannonbongs (The ballad of Burnt Reynolds as lamented by Gentleman Dixie Dave Collins)
04. C.A.R.T.S.
05. Hippie Stick
06. Diamonds And Flower
07. American Pot

Welcome to Dab City

Bongzilla is oorspronkelijk al opgericht in 1995 in Wisconsin, USA. Zoals hun naam al doet vermoeden, is het meeste van hun materiaal gerelateerd aan marihuana en het bevorderen van de legalisatie ervan. In de eerste jaren verschenen vooral EP's, singles en splits, vanaf 1999 bracht de band vier langspelers en een live-album uit. Na de release van hun vierde studioalbum Amerijuanican in 2005 toerde de band en bleef actief tot 2009, waarna de band stilletjes een pauze nam. Ik maakte kennis met deze band naar aanleiding van hun comeback-album Weedconsin in 2021. De opvolger is inmiddels al een poosje uit: Dab City.

Dab City is een ode aan de puurste vorm van THC, en de band's geboorteplaats Madison, Wisconsin, die bekend staat als Mad City. Madison is sinds de jaren zestig een politiek en sociaal broeinest en bliksemafleider voor deze staat en het Midwesten. Het is ook de thuisbasis van een grote universiteit met een van de beste agronomie-afdelingen van het land en niet verrassend het middelpunt voor enkele van de beste cannabis die de regio te bieden hebben. Hoewel het niet legaal is, wordt bezit in principe gedoogd, en slechts bestraft met een symbolische boete van 1$ voor minder dan 128 gram.

Voor de opname van Dab City heeft het trio van Bongzilla ruim tien gram van de beste concentraten aangeschaft die ze konden bemachtigen, om vervolgens de studio in te duiken en in twee sessies tijd een album op te nemen. De herfstsessie van 2022 staat daarbij bekend als de oogstsessie, en de sessie van februari 2023 als de voortplantingssessie. Dab City vervolgt de reis naar ultra doomed en stoned psychedelica.

Het lange titelnummer opent het album, en ik ben direct verkocht. De puur muzikale schatplichtigheid aan Black Sabbath van de jaren '70 ligt er asbak-dik bovenop, en juist dat vind ik de grootste aantrekkingskracht. De plaat bewandelt het pad van zware riffs, geestverruimende jams, bezwerende geluiden en stampende beats. Doom, stoner, sludge, psychedelica - het zit er echt allemaal in. Vanwege de sobere, wat rauwige (vintage) productie klinkt het eindresultaat dan ook enorm retro, en daarmee erg naturel. Ik houd er van! Op 1 aspect na dan, die rare vocalen (gelukkig slechts spaarzaam ingezet) neem ik op de koop toe.

Inderdaad, dit is de betere tripmuziek, de band maakt - ondanks de grappen en grollen in uiterlijk vertoon, titels en (spaarzame) teksten - hun naam en faam helemaal waar.