Bretus - Magharia

• BandBretus [IT]
• TitelMagharia
• Release datum07-05-2021
• LabelOverdrive Records [IT], The Swamp Records [US]
• Genre Doommetal

Tracklist

1. Celebration Of Gloom
2. Cursed Island
3. Moonchild's Scream
4. Necropass
5. Nuraghe
6. Headless Ghost
7. The Bridge Of Damnation
8. Sinful Nun
9. Magharia

Bretus is opgericht in het jaar 2000, en een cult-act binnen de Italiaanse doom metal scene. En zoals wel vaker, bij de combinatie Italië en doom gaan bij mij de oortjes gespitst. Het vijfde album Magharia is een concept-album gebaseerd op een paar van de meest beangstigende Italiaanse spookverhalen; ergens tussen legendes en mythen, waargebeurd of niet....

Het Italiaanse kwartet gaat in muzikaal opzicht - zoals gewoonlijk - geheel z'n eigen gang binnen het doom-firmament. Dat openbaart zich al direct in opener Celebration Of Gloom, waarin de dikke gitaarriffs en het stevige trommelwerk gezelschap krijgen van een hypnotiserend fluitje. Erg leuk gedaan hoor. Nog niet genoemd is de al even stevige vocale voordracht van de voorganger van dienst Zagarus. Tegen zijn heftige, volle preekstem kan geen priester op bedenk ik mij. Mede dankzij deze manier van zingen moet ik ter vergelijking nog al eens denken aan Luther Veldmark en Hooded Priest - ook zo'n eigenwijs doom-gezelschap.

Na het vlotte heavy metal-achtige Cursed Island wordt er met Moonchild's Scream weer serieus gedoomd; melodieus, bezwerend, episch. Vooral de machtige riffs sleuren je mee, waar doorheen Zagarus z'n best doet om de aandacht voor zich op te eisen. Wat een sterk samenspel. Het korte instrumentale intermezzo Necropass is evengoed te beschouwen als intro voor Nuraghe, dat doorgaat waar Cursed Island zo'n beetje gebleven was. Iets meer uptempo dan je misschien van doom metal gewend bent, maar daarom niet minder zwaar of dreigend. Hier komt ook wel een beetje de schatplichtigheid aan Black Sabbath bovendrijven, met z'n herhalende riffs en grooves.

The Bridge Of Damnation is een machtige, verhalende track die allerlei verschillende doom-elementen voorbij laat komen. Heerlijk meeslepend in al z'n mystieke dreiging. Sinful Nun doet daar nog een schepje bovenop, en is zelfs pakkend te noemen, en ook prima headbangbaar. Sowieso zijn de composities hier compact; verwacht geen ellenlang geneuzel, maar rechttoe rechtaan nummers, die vooral overtuigen door de dreigende atmosfeer.

Het afsluitende titelnummer Magharia is met z'n bijna negen minuten veruit de langste track van het album, en eigenlijk een beetje een vreemde eend in de bijt. Volledig instrumentaal, gebaseerd op akoestische gitaren in het begin, overgaand op keyboards, en halverwege een percussie-intermezzo, waarbij een duister goth-horror-sfeertje gecreëerd wordt. Echt een heel apart nummer, maar daarom niet minder fraai. Het kost wel wat tijd om deze te laten bezinken.

Bretus heeft mij met Magharia opnieuw overtuigd van hun kunst om epische doom metal te vertolken in overzichtelijke, vaak pakkende composities. De productie is - bijpassend - behoorlijk vintage gehouden, hetgeen hier absoluut een pre is. Houd je van bands als Candlemass, Saint Vitus, Hooded Priest en aanverwanten - of ben je bekend met andere Italiaanse doombands - dan is Bretus zeker ook voor jou!