Buckcherry - Confessions

• BandBuckcherry [US]
• TitelConfessions
• Release datum18-02-2013
• LabelEleven Seven Music [US]
• PromotorAces High Promotions [NL]

Tracklist

01. Gluttony
02. Wrath
03. Nothing Left But Tears
04. The Truth
05. Greed
06. Water
07. Seven Ways To Die
08. Air
09. Sloth
10. Pride
11. Envy
12. Lust
13. Dreamin' Of You

Buckcherry is in feite ontstaan op het moment dat Josh Todd (zang) en Keith Nelson (gitaar) elkaar ontmoetten in een tattoo shop in Los Angeles (U.S.A.) in 1995. Kort na hun toevallige ontmoeting begon het duo op de slaapkamer van de zanger op een vier-track recorder met behulp van een kleine drummachine met wat nummers te klooien. In eerste instantie leken twee werelden te botsen, de chaotische en energieke punk attitude van zanger Joss en de gestructurerde classic rock achtergrond van gitarist Keith moesten gestroomlijnd worden naar een benadering met de insteek: echte rock 'n' roll maken zonder al te veel toeters en bellen.

Inmiddels schrijven we 2013 en is Buckcherry toe aan z'n zesde album: Confessions. Deze keer een album met een vastomlijnd concept: de zeven hoofdzonden (hoogmoed, hebzucht, lust, nijd/afgunst, gulzigheid, gramschap, luiheid, die elk dan ook in een eigen track voorbijkomen). Het is onderdeel van een breder geheel, dat verder een film met dezelfde naam omvat, geschreven door Todd. Het is gebaseerd op het wel en wee van zijn kindertijd en transformatie naar volwassenheid, en daarmee een behoorlijk persoonlijk verhaal en album.

Hoe vertaalt zich dat naar de muziek? Ik denk zelf dat het concept het meest spraakmakende gaat zijn van dit album, want in muzikaal opzicht schotelt Buckcherry de luisteraar hetzelfde voor als dat ze al een paar albums lang doen. Dat betekent in elk geval dat de fan Confessions blindelings kan aanschaffen. De mix van jaren '80 glamrock en moderne harde rock ('n' roll) mag als bekend worden verondersteld, Buckcherry biedt op dit album geen nieuwe muzikale inzichten. Zoals voor zoveel Amerikaanse bands geldt: ondanks stoerdoenerij en een ruig imago staat de toegankelijkheid van de muziek voorop. In de U.S.A. kun je daar groot mee worden, in Europa kijken we er niet zo van op.

Op Confessions vinden we vooral uptempo rockers, afgewisseld met af en toe een (power)ballad (Sloth). En met name met die laatste categorie heb ik nogal eens moeite. Op het gevaar af te generaliseren vind ik dat de gemiddelde Amerikaanse rockband nog wel eens te dramatisch wil doen. Al blijft het uiteraard broodnodige afwisseling voor de overige muziek op zo'n album, dertien tracks alleen maar rocken gaat natuurlijk ook vervelen. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat de muziek van Buckcherry me verveelt.

Integendeel, de meer pittige rocknummers gaan er bij mij in als koek (eerste single Gluttony, het werkelijk swingende Wrath, Water, Seven Ways To Die, Lust). Die nummers zitten goed in elkaar, klinken lekker swingend en blijven lekker hangen. Naast het songwriters vakmanschap dan ook een dikke plus voor de werkelijk spetterende productie. Dat er dan toch een paar tracks tussen zitten die wat zeikerig doorkomen (The Truth, Pride, Envy, afsluiter Dreamin' Of You) neem ik maar voor lief, leve de skiptoets.

Er komen ook geregeld gitaarsolo’s voorbij (Water), maar die zijn dan toch vooral in dienst van de nummers, en ten allen tijde melodieus. En dat geldt uiteindelijk ook voor de zang van Todd: hoewel er af en toe een 'gemeen' bedoelde uithaal voorbijkomt staan de vocalen vooral in dienst van (de toegankelijkheid van) de muziek. Ik ben overigens benieuwd in hoeverre de 'fucks' en aanverwante kreten de Amerikaanse censuur doorstaan, en dat voor een 'mainstream' album als dit. Of mag dat tegenwoordig gewoon? Geen idee eigenlijk.

Ik denk dat Confessions het vooral van de thuismarkt moet hebben, het gaat in Europa geen hoge ogen gooien verwacht ik. Overigens heb ik Buckcherry wat jaartjes terug wel eens live aan het werk gezien, in mijn herinnering klonk het toen allemaal net wat pittiger. Het kan zo maar zijn dat de energie van de band en z'n muziek zich in de studio wat minder goed laat grijpen. Wat mij betreft is Buckcherry geslaagd in de opzet: rock 'n' roll maken zonder al te veel toeters en bellen.