Cardinals Folly - Deranged Pagan Sons

• BandCardinals Folly [FI]
• TitelDeranged Pagan Sons
• Release datum04-09-2017
• LabelNine Records [PL]
• PromotorAgainst PR [PT]
• Genre Doommetal, Stoner

Tracklist

01. Worship Her Fire
02. Dionysian
03. Deranged Pagan Sons
04. The Island Where Time Stands Still
05. Three-Bladed Doom
06. Suicide Commando
07. I Belong In The Woods
08. Secret of the Runes

De Finnen van Cardinals Folly komen ruim een jaar na Holocaust of Ecstasy & Freedom al weer met de opvolger op de proppen: Deranged Pagan Sons. Die voorganger kon me best bekoren, dus ik ben wel benieuwd hoe album nummer vier van de Finnen me bevalt.

De verschillen met die voorganger blijken miniem, dus ik word in mijn verwachtingen op voorhand niet teleurgesteld. De riffgerichte doom metal met uptempo oprispingen - die het handelsmerk van de band vormen - klinkt vertrouwd in de oren. Wacht even, misschien iets te vertrouwd? Brengt Cardinals Folly tegenwoordig misschien iets te veel van hetzelfde? Ok, de sfeer blijft heerlijk bedompt, donker, een tikje occult misschien; dat is een aantrekkingskracht die niet te ontkennen is.

De schatplichtigheid aan klassieke grootheden als uiteraard Black Sabbath, maar ook Reverend Bizarre, Pentagram en Saint Vitus ligt nog altijd duimendik op de groovende uptempo doom - die daardoor naar donkere stoner neigt in mijn beleving - van deze Finnen. Dat hun muziek nog altijd soepeltjes bij mij naar binnen glijdt blijkt al snel na een eerste luisterbeurt. Maar daarna....

Ik hoor toch net te vaak riffjes, ideetjes, wat dan ook, voorbij komen die ik al vaker gehoord heb. Misschien niet altijd bij deze band zelf, dan wel bij een eerder genoemde band die waarschijnlijk als invloed heeft gediend. Dat is op zich niet erg, maar gaat op een gegeven moment wel opvallen. Daarnaast zit er weinig variatie in de opbouw van de nummers, die lijkt me zo af en toe redelijk inwisselbaar. Weliswaar zorgt de variatie in riffs en tempo voor afwisseling binnenin het nummer, maar wanneer dat bij meerdere nummers herhaald wordt doet dat die afwisseling weer teniet. Het trucje met de tempoversnellingen wordt me iets te consequent herhaald.

Gevoelsmatig heb ik het idee dat ik niet moet zeuren, en het gebrek aan originaliteit en avontuurlijke klanken voor lief moet nemen om gewoon te genieten van deze heerlijke doom metal. Want dat is en blijft het voor mij nog steeds. Van de andere kant zijn er momenten dat ik denk: ik kan net zo goed een klassiek album van Black Sabbath - vooral Volume 4 schiet me regelmatig te binnen - opzetten, dan hoor ik grotendeels hetzelfde. Of net zo goed had Cardinals Folly een EP kunnen uitbrengen met bijvoorbeeld drie of vier nummers, daar had ik waarschijnlijk al genoeg aan gehad om het hele album te leren kennen.

Ach, zo beroerd is het uiteindelijk allemaal niet. Na het beluisteren van afsluiter Secret of the Runes vind ik mezelf een ouwe zeur, want dit is toch hele puike stonerdoom! Lekker principieel ben ik ook zeg....