Caronte - Yoni

• BandCaronte [IT]
• TitelYoni
• Release datum06-09-2017
• LabelVán Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Hardrock, Stoner

Tracklist

1. Abraxas
2. Ecstasy of Hecate
3. Promethean Cult
4. Shamanic Meditation (of the Bright Star)
5. Totem
6. The Moonschild
7. V.I.T.R.I.O.L.

Dat de ene stoner / doom band de andere niet is bewijst het Italiaanse Caronte wel weer. Ik vrees dat deze band de pech heeft dat ik hun album Yoni ga beluisteren terwijl ik net Kal-El's Astrodoomeda tot mij heb genomen. Misschien niet helemaal een eerlijke vergelijking, dus ik ga oprecht mijn best doen om ook Caronte een eerlijke kans te geven. Met terugwerkende kracht werkt het ook niet mee dat ik van hun laatste wapenfeit (EP Codex Babalon van vorig jaar) ook niet echt overdonderd raakte.

Toch lijken alle ingrediënten wel aanwezig voor een stevig potje occulte zwartgalligheid aan muziek. Stroperige, stevig distortte, soms fuzzende riffs voeren de boventoon. Trouwens wel wat minder sludgy dan voorheen geloof ik. Aangevuld met de groove van de ritmesectie (let op die heerlijk lage bas in combinatie met het occult klinkende getrommel) en afgetopt met vrij cleane, galmende zang is dit letterlijk heavy rock die mij prima smaakt. Bands als Black Sabbath, Pentagram, Saint Vitus en later ook Electric Wizard hebben aan de wieg gestaan van deze stijl, dat laat Caronte prima terug horen. Overigens noemen ze zelf hun muziek 'shamanic doom metal'; tja, wat moet ik daar nou van vinden....

Vooral is er wat meer variatie voorhanden dan voorheen. Ingetogen tussenstukjes (Abraxas, The Moonchild), tempowisselingen (Ecstasy of Hecate, Totem) en een sporadische gitaarsolo zorgen er voor dat eentonigheid geen kans krijgt. Toch blijven het juist de slepende en scheurende monsters (Promethean Cult, Totem, The Moonschild, en last but not least de verrukkelijke afsluiter V.I.T.R.I.O.L.) die me het meest aanspreken. Juist door de andere, genoemde aspecten komen de zwaardere stukken nog beter voor de dag. Dus dat is gewoon goed gedaan.

Toch blijft het bij mij ergens knagen dat ik door Yoni niet echt overdonderd word. Is deze muziek dan te braaf? Niet echt. Toegankelijk bij vlagen wel (zoals het lekker zeurende Shamanic Meditation), maar dat stoort geenszins dankzij de enorm logge basis. Op een of andere manier weet Caronte mij niet te grijpen, zonder dat ik er nou de vinger op kan leggen waar 'm dat in zit. Beetje frustrerend wel, want Yoni is gewoon geen verkeerd album.