Caskets Open - Concrete Realms of Pain

• BandCaskets Open [FI]
• TitelConcrete Realms of Pain
• Release datum20-03-2020
• LabelNine Records [PL]
• PromotorClawhammer [US]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Four Shrines
02. Riding on a Rotting Horse
03. Homecoming
04. Tunnel Guard
05. White Animal
06. Tadens Tolthe
07. Blossom
08. Soul Stained Glass
09. Pale Hunter

Beoordeel niks of niemand op z'n uiterlijk, dat gezegde is hier wel van toepassing. Wanneer je de albumhoes van Concrete Realms Of Pain bekijkt, verwacht je waarschijnlijk toch wel iets dat in de buurt moet liggen van ruige, old school rock 'n' roll of primitieve metal. En laat dat nou net helemaal niet zijn wat Caskets Open hier ten gehore gaat brengen. Ik kende deze Finse band nog niet, toch bestaat die al sinds 2007, en is Concrete Realms Of Pain hun vierde album.

Caskets Open maakt een eigenzinnige vorm van doom metal, maar dan met d-beat punk en crust-invloeden. Ja, dat is best raar, en zo klinkt de muziek bij vlagen dan ook. Maar eenmaal gewend aan deze bijna onmogelijke combinatie van twee uitersten blijkt Concrete Realms Of Pain best een aardig album. Al had van mij de punk- en hardcore-invalshoek wel wat minder dwingend aanwezig mogen zijn.

Wanneer albumopener Four Shrines zich langzaam ontvouwt lijkt er nog niet zo veel bijzonders aan de hand. Lekkere slome doom, ietwat minimalistisch, met wel een beetje een apart, rauw geluid. Tot zover is het prettig achterover leunen of onderuitgezakt meedeinen met de logge klanken. Totdat even na vier minuten een hardcore-uitbarsting ontbrandt die mij qua sfeer en opbouw doet denken aan Carnivore, of Type O Negative op hun eerste albums nog wel pleegden te doen. Heb ik in elk geval toch een referentie te pakken. Een nummer als Tadens Tolthe benadrukt die gedachte met de nadrukkelijke inzet van de basgitaar, zeker in het begin.

Zo blijft de muziek constant heen en weer slingeren tussen sfeervolle doom en bijna absurde breaks en tempowisselingen die - al verwacht je ze inmiddels - toch nog altijd raak binnenkomen. Van het een naar het ander, of andersom. Of er gebeurt in dat opzicht niets, zoals volledig langzame en heavy tracks als Homecoming en White Animal laten horen. Zeker de eerste luisterbeurt is hiermee een behoorlijk spannend avontuur geweest. Helaas is die verrassing eenmalig, een ervaring die zich niet laat herhalen doordat je bij elke volgende keer al weet wat er gaat gebeuren.

Ontdaan van die spanning luister je anders, en blijft er gelukkig alsnog een interessant album over. Een schizofreen gevoel blijkt nog lang na te galmen in de verward geraakte hersenpan. De kortere tracks (Riding On A Rolling Horse, het behoorlijk melodieuze Tunnel Guard, Soul Stained Glass) zijn iets voorspelbaarder, en hebben dan ook nauwelijks iets met doom van doen; het zijn eerder opgefokte punkrock-nummers en daarmee niet de meest interessante van het album. Caskets Open blijft me echter intrigeren, en dat is natuurlijk ook wat waard.