Cathedral - The Last Spire

• BandCathedral [GB]
• TitelThe Last Spire
• Release datum29-04-2013
• LabelRise Above Records [GB]

Tracklist

01. Entrance to Hell
02. Pallbearer
03. Cathedral of the Damned
04. Tower of Silence
05. Infestation of Grey Death
06. An Observation
07. The Last Laugh
08. This Body, Thy Tomb

Middels The Last Spire nodigt het Britse Cathedral de luisteraars uit om deelgenoot te zijn van haar eigen begrafenis. Na 23 jaar stapt het vijftal uit de laatste overgebleven torenspits om onder één van de plechtstatige gedenkplaten in het middenschip gelegd te worden. De titel van de eerste demo Mourning Of A New Day krijgt een nieuwe betekenis. Cathedral stopt. Voorlopig. Maar niet zonder iets achter te laten waardoor de tranen weer ouderwets over de wangen gaan stromen.

De band begon ooit als een voor die tijd extreem trage death/doomband. Forest Of Equilibrium was als een braamscheut die traag maar onverbiddelijk het gemoed overwoekerde als een deken van oneindige depressie. Met opvolger The Ethereal Mirror werden de treurmarsen ingeruild voor een meer zwierige vorm van retro hardrock/metal die bij vlagen zelfs ronduit vrolijk was te noemen. De navolgende albums bouwden de nieuw verworven stijl verder uit. Cathedral experimenteerde ook met de nodige psychedelica. Met Endtyme werd het doomverleden weer heel even aangehaald, maar met opvolger de VIIth Coming alweer snel losgelaten. Op The Last Spire keert Cathedral toch weer terug naar haar doomverleden. Niet helemaal, maar wel meer dan ooit.

De naam Black Sabbath zingt alweer snel rond wanneer na het intro met de veelzeggende titel Entrance To Hell het nummer Pallbearer losbarst. Of het een verwijzing is naar de gelijknamige doomband is me onduidelijk, maar Cathedral presenteert zich hier als een extra zware variant van de voorbeelden ten tijde van Master Of Reality. Dorrian debiteert haar grafredes door middel van naargeestig gedubbelde zang met zijn bekende cynische ondertoon. Natuurlijk klinkt Cathedral wel gewoon als Cathedral. De verwrongen thematiek die alle albums wel kenmerkt is veelvuldig aanwezig. Verder ontrolt het album zich als een doomalbum avant la lettre, waarbinnen veel afwisseling mogelijk is. En met een grote liefde voor de jaren '70 natuurlijk. Zoals blijkt uit de fuzzy gitaren en bijvoorbeeld een typisch wah wah intermezzo in Infestation Of Grey Death.

Verrassen doet de band ook nog steeds. An Observation begint als een sfeervol doomepos en slaat halverwege om in een zinderende progcompositie compleet met een waanzinnige keyboardsolo. Zinderen doet trouwens het hele album. Voortdurend zit je op het puntje van je stoel, wachtend op wat er nu weer te gebeuren staat. The Last Spire behoort dan ook beslist tot Cathedrals beste werk. Het is een zwanenzang om u tegen te zeggen. Zeven lange en avontuurlijke doomsongs met een grote voorliefde voor Black Sabbath. Black Sabbath mag overigens blij zijn dat Cathedral zich voorgoed in het mausoleum terugtrekt. Want het zal verrekte moeilijk worden om The Last Spire te evenaren.