Celestial Season - Forever Scarlet Passion

• BandCelestial Season [NL]
• TitelForever Scarlet Passion
• Release datum23-10-2020
• LabelBurning World Records [NL]
• PromotorViral Propaganda [PT]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Cherish My Pain
02. Merciful
03. In Sweet Bitterness
04. Ophelia
05. Together in Solitude
06. Mother of All Passions
07. Flowerskin
08. Afterglow
09. For Eternity
10. Surreal [bonus]

October 2020 was het momentum, de maand van de wederopstanding van Celestial Season. De herboren band komt met een splinternieuw album, tegelijkertijd worden twee albums uit de beginjaren opnieuw uitgebracht, en komt ook een ander label met een compilatie van materiaal van al even lang geleden. Ik heb zelf het momentum gemist; het is inmiddels eind november, en ben zo druk geweest met zo veel promo's en nieuwe muziek dat deze geweldige band van eigen bodem even aan mijn aandacht ontsnapt was. Ik beloof wel dat alle releases hier aan bod gaan komen.

Celestial Season was een van de exponenten van de interessante scene doom / death / gothic metalbands die in de jaren '90 van de vorige eeuw in Nederland de kop opstaken, waarvan een paar bands tot de internationale top gerekend mogen of mochten worden - al dan niet met een geluid dat in de loop der jaren wat afweek van de oorsprong (The Gathering, Within Temptation). Doom was in eerste instantie de hoofdmoot voor Celestial Season, debuutalbum Forever Scarlet Passion deed in die tijd qua insteek en kwaliteit echt niet onder voor vergelijkbare internationale bands uit die tijd, en dan mag je met name danken aan de Peaceville three. Door allerlei omstandigheden heeft het Nederlandse gezelschap een dergelijke status nooit bereikt.

De door My Dying Bride geïnspireerde, viool-georiënteerde doom metal van Celestial Season klinkt op hun debuutalbum nog wat onwennig, alsof de band nog zoekende is naar het juiste geluid. Zeker de balans is bij vlagen even wennen, wanneer zoals in opener Cherish My Pain die viool het voortouw neemt. Overigens is het album - oorspronkelijk uit 1993 - volledig geremasterd van de originele tapes door James Plotkin. Desondanks is de wat ongekunstelde atmosfeer, de authenticiteit die typerend was voor dit genre, en uit dat tijdvak, bewaard gebleven wat mij betreft.

Tijdens een nummer als Together in Solitude mogen de gedachten bij vlagen toch wel even afdwalen richting een Paradise Lost a la Gothic, waarin diezelfde wat houterige aanpak terug te horen is wat mij betreft. Alsof de muzikanten / componisten indertijd nog niet helemaal raad wisten met hun (voor dat moment vooruitstrevende) muzikale ideeën. Het doom / death-metal-gehalte is prima verzorgd middels krachtige riffs en een stevige, diepe grunt. Deze elementen vormen een prachtige wisselwerking met de atmosferische inzet van het vioolspel en aanvullend toetsenwerk. Slechts op de momenten dat die laatste aspecten de overhand krijgen, heb ik moeite om de aandacht er bij te houden (zoals in de eerste helft van het gespleten For Eternity). Maar vooral in de beste atmosferische doom metal - met de nadruk op metal - ligt wat mij betreft de kracht van deze band. Een opvallend aspect vind ik (ook op dit album al) het ronkende, groovende basspel, dat later een nog prominentere rol zou gaan spelen in de muzikale richting waarin de band zich zou gaan ontwikkelen.

Zeker met terugwerkende kracht was de aanzet tot dit genre - zeker in Nederland - grotendeels voorbehouden aan Celestial Season. Wat als de wieg van deze band spreekwoordelijk in Engeland had gestaan; zouden we dan een Peaceville Four gekend hebben?