Chelsea Grin - Ashes to Ashes

• BandChelsea Grin [US]
• TitelAshes to Ashes
• Release datum01-08-2014
• LabelRazor & Tie [US]
• PromotorKamikaze-PR [NL]

Tracklist

01. Playing With Fire
02. Pledge Allegiance
03. Morte Жtйrna
04. Nightmares
05. Illuminate
06. Sellout
07. Waste Away
08. Ashes...
09. To Ashes
10. Angels Shall Sin, Demons Shall Pray
11. Letters
12. Cheers To Us
13. Clockwork
14. Undying
15. Dust To Dust

Chelsea Grin uit Salt Lake City, Utah, USA, ik had er nog nooit van gehoord. En dat ligt gerust aan mij, want normaal gesproken houd ik mij verre van deathcore. Want dat is de muziek die hier wordt voorgeschoteld. Dat de band populair is in het genre mag blijken uit de vier-en-half miljoen views voor de video van Don’t Ask Don’t Tell (van de EP Evolve uit 2012, het voorlaatste werkstukje van de band) op Youtube. De band heeft tot nu toe 2 EP's en drie full lengths op z'n naam, waarvan het huidige Ashes To Ashes het laatste wapenfeit is.

Dankzij de klinische productie staat het geluid op Ashes To Ashes als een huis, dat is het eerste dat me opvalt aan dit album. Het nadeel daarvan vind ik persoonlijk dat de muziek weinig organisch klinkt. De getriggerde double bassdrums zijn helemaal platgedrukt, net als de driedubbele gitaaraanval, waarvan je normaal gesproken een veel voller geluid zou mogen verwachten. Het is dan ook niet raar dat het basgeluid hierin het onderspit delft, dat is nauwelijks te onderscheiden, hoeveel snaren er ook op het ding zitten.

Waar Chelsea Grin in uitblinkt zijn breakdowns, Ashes To Ashes is volgens mij wel het album met de hoogste breakdown-dichtheid dat ik ooit hoorde. En dat is wel nodig ook, hoe hou je anders een album met 15 nummers en een speelduur van bijna een uur ook maar enigszins interessant ... want de nummers onderling onderscheiden zal slechts de echte liefhebber lukken. Ikzelf hoor toch vooral veel inwisselbare tracks, al moet ik zeggen dat een vleugje melodie en wat elektronische foefjes hierin wel hun onderscheidende rol spelen.

Belangrijkste troef van Chelsea Grin is misschien nog wel brulboei Alex Koehler, die met z'n gevarieerde (maar soms toch wel erg geforceerd overkomende) longen-uit-z'n-lijf geschreeuw een onmisbaar ingredient vormt in deze muzikale brij van geluid. Het zorgt in elk geval voor enige organische herkenbaarheid in de volgepropte nummers. Ik ben overigens blij dat het duo Ashes ... To Ashes (inderdaad het titelnummer) op de plaat staat, kan ik tenminste even rustig ademhalen.

Dat ik niet van deathcore houdt is nog tot daar aan toe, en bij deze weer bevestigd. Maar ik denk evengoed dat menig metalhead deze bak herrie met plezier aan zich voorbij laat gaan. Niet eens lullig bedoeld, ik ben me er van bewust dat er ook voor deze muziek een markt is. Maar doe mij maar echte (death) metal!