Crobot - Something Supernatural

• BandCrobot [US]
• TitelSomething Supernatural
• Release datum24-10-2014
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Legend of the Spaceborne Killer
02. Nowhere to Hide
03. The Necromancer
04. La Mano de Lucifer
05. Skull of Geronimo
06. Cloud Spiller
07. Fly on the Wall
08. Night of the Sacrifice
09. Chupacabra
10. Wizards
11. Queen of the Light
12. Tap Dancin' on a Tightrope

Het Amerikaanse (uit Pennsylvania) Crobot lijkt op het eerste gezicht naadloos aan te sluiten bij de heersende trend om de jaren '70 te willen doen herleven. Toch blijkt dat iets te kort door de bocht. Ok, we horen vooral veel bluesy rock, veel en vette riffs, maar ook toefjes funk, pure hardrock, een snufje metal, en tot slot ook nog een heel klein mespuntje spacerock. Vooral veel variatie eigenlijk, met de (on)heilige drie-eenheid van de heavy riff, de mondharmonica en de sterke zang als voornaamste leidraad. Dirty Groove Rock noemen ze het zelf; ik zeg ja, ja en ja!

Wanneer ik de eerste twee tracks Legend Of The Spaceborne Killer en Nowhere to Hide voor de eerste keer op me in heb laten werken zit ik nog steeds tappend, met de armen zwaaiend en swingend op m'n stoel. Wat is dit lekker pakkend en groovend zeg! Dit swingt echt de pan uit, met een enthousiasme alsof pak 'm beet The Black Crowes nooit bestaan hebben. Als dan in The Necromancer die mondharmonica erbij komt voor een lekker melancholisch effect ben ik helemaal om: dit lijkt wel Something Supernatural.

Ok, niet overdrijven. Juist het gegeven dat deze muziek zo enorm organisch, levendig klinkt, bewijst dat het hier 'gewoon' om mensen van vlees en bloed gaat. Het moge inmiddels duidelijk zijn: Crobot weet bij mij de juiste snaar te raken. Zelfs wat in het begin een rustpuntje lijkt, La Mano De Lucifer, ontpopt zich tot een gevatte rocker met de nodige ballen, waarbij me vooral de naam Led Zeppelin bijblijft. En nu ik die naam toch genoemd heb, wat dacht je van Wizards!

Waar ik normaal wel opgewonden raak van de groove van lompe en swingende stonerrock, geeft Crobot me met hun versie van authentieke bluesrock hetzelfde gevoel. Het klinkt weliswaar anders, maar dit stampt en swingt bij vlagen net zo heavy; en de zang (al dan niet in combinatie met de mondharmonica) legt er nog een extra laagje melancholie onder. Goed voor het betere onderbuikgevoel. Fly On The Wall vind ik hier wel een goed voorbeeld van.

Het album blijft interessant tot en met de bonustrack Tap Dancin' On A Tightrope, en weet me over de gehele lengte te boeien. Er staat echt geen enkele track op die ik niet de moeite waard vind (zelfs Queen Of The Night kan me bekoren), en dat komt tegenwoordig niet zo vaak meer voor. Crobot krijgt het voor elkaar. Sterke songs, ijzersterke uitvoering, en veel blues, funk en soul in de opwindende rockmuziek.