Dark Buddha Rising - Mathreyata

• BandDark Buddha Rising [FI]
• TitelMathreyata
• Release datum13-11-2020
• LabelSvart Records [FI]
• Genre Doommetal, Drone / Ambient, Sludgemetal

Tracklist

01. Sunyaga
02. Nagathma
03. Uni
04. Mahatgata III

Ik maakte kennis met Dark Buddha Rising in 2013, naar aanleiding van hun vijfde album Dakhmandal. Het eerdere werk heb ik leren kennen mede dankzij de The Black Trilogy van 2018, een compilatie van de eerste vier albums. Eind 2020 was het Finse gezelschap toe aan album nummer zeven: Mathreyata. Het zesde alum Inversum uit 2015 heb ik indertijd helaas gemist, ook die moet ik dus nog eens inhalen.

In de afgelopen jaren is Dark Buddha Rising niet al te actief geweest op release-gebied. De reden daarvoor is het project Waste of Space Orchestra, dat de bandleden collectief aanging met de heren van Oranssi Pazuzu, als speciaal project voor Roadburn 2018. Daar is inmiddels een heus album (Syntheosis, 2019) uit voortgevloeid, met dus tien Finnen die de meest ongemakkelijke, donkere muziek voortbrengen. Daardoor duurde het naar eigen zeggen een paar jaar voordat het nieuwe album af was. Maar nu kan dan toch het materiaal dat al enkele jaren live is gespeeld als een opgenomen album worden ervaren.

De muziek van Dark Buddha Rising zou je kunnen ervaren als een diepe en meditatieve sonische leegte. Schier eindeloze herhalingen en de dreunende aanpak zorgen voor een meditatieve atmosfeer, waarin het heerlijk wegdromen is. Of om je te laten meeslepen door de psychedelische, bezwerende klanken. De muziek is blijkbaar bestemd voor "duistere geesten en degenen die verder willen reizen dan het onbekende"; nou, daar kan ik prima mee leven!

Direct vanaf opener Sunyaga is het dreunen en dronen geblazen. Trage grooves van de drums en zware smerige riffs leggen een basis voor de atmosferische, bezwerende geluidstapijtjes die er subtiel overheen worden gelegd. Een echt 'enig' etiket plakken is lastig, hou het maar op het midden tussen doom en drone; dat bekt ook wel lekker.

Behoorlijk dissonant lijkt het overstuurde geschreeuw dat voor vocalen moet doorgaan. Tegelijkertijd is dat wel zo eigenwijs dat het tekent waar deze band voor staat. Ik heb het idee dat het echte zweverige wel een beetje uit de muziek verdwenen is inmiddels. Op Mathreyata staat nauwelijks nog enig ambient fragment (met uitzondering van het instrumentale Uni), dit album is vooral donker, zwaar en hard. Vooral afsluiter Mahatgata III laat serieus kneiterharde fragmenten horen; dat heeft niks meer met het gevoelsmatig serene boeddhisme te maken bedenk ik me. Psychedelisch en bezwerend is de muziek echter nog altijd.

Dark Buddha Rising is echt zo'n band die ik zal blijven volgen. Hun eigenzinnige aanpak spreekt me enorm aan, ik vind de muziek behoorlijk intrigerend!