Dead End - The Mind's Asylum

• BandDead End [NL]
• TitelThe Mind's Asylum
• Release datum01-09-2018
• LabelDoc-Records [NL]
• Genre Deathmetal, Doomdeath

Tracklist

01. Avarice
02. My Malady
03. Backfire
04. Goddess Of Fire
05. Marked Again
06. Restless Waters
07. Wartime In Eden
08. Folly Of Man

Dead End werd al opgericht in 1988, en bracht in eerste instantie een tweetal demo's en een EP (Wartime In Eden, 1993) uit, voordat omstreeks 1993 de band een doodlopende weg bleek. Dead End werd in die korte periode nog best populair in de Nederlandse underground scene, en speelde vele optredens met bands als Gorefest, Pestilence, Pentagram, Phlebotomized en dergelijke. In 2014 vond de wederopstanding plaats (met bassist Alwin als enige lid van het eerste uur), met eerst de compilatie Forever Is Not Eternal (2015) gevolgd door de eerste langspeler ooit van deze band: Reborn From The Ancient Grave (2016).

Sindsdien is Dead End ook niet meer van de vaderlandse podia te slaan; na de release van beide genoemde albums leek het allemaal de goede kant op te gaan voor Dead End. Toch was het nog even leuren om het nieuwe album uitgebracht te krijgen. In eerste instantie werd bedacht om The Mind's Asylum dan maar in eigen beheer uit te brengen, maar uiteindelijk was daar dan toch de helpende hand van promotor en tegenwoordig ook label Doc Holliday/Doc Records (al dan niet toevallig eigendom van bassist Alwin). Zodoende verscheen op 1 september alsnog een fraaie CD-versie van het album dat al even in de pijplijn zat.

De muziek die Dead End voortbrengt past nog altijd behoorlijk goed bij die van de beginnende bands die begin jaren '90 de Nederlandse death metal-scene bevolkten. Hun death metal met gothic/doomy ondertoon is namelijk vrij basic, rauw, primitief, maar raakt me juist daardoor des te meer. Er wordt niet ingezet op snelheid of kracht, maar des te meer op atmosfeer. De wat gruizige, bijna lo-fi productie past daar perfect bij. Het lijkt er soms zelfs op dat we naar een heruitgave van een jaren '90-album zitten te luisteren; zo authentiek klinkt deze muziek.

Luister je echter door die onbeholpenheid heen, dan hoor je degelijke composities die gespeeld worden door ervaren muzikanten. Tracks als de lekkere volvette albumopener Avarice, My Malady, Goddess Of Fire, Marked Again en de uitermate sfeervolle afsluiter Folly Of Man voldoen volledig aan mijn old school doomdeath-behoefte. Ik ben nog van de generatie die het begin van deze muziekstroming eind jaren '80, begin jaren '90 van nabij heeft meegemaakt; de voorliefde voor deze vorm van metal ben ik gelukkig nooit verloren. De treurig-makende leads, de rauwe riffs, de al even rauwe en schurende zang, de slepende ritmesectie in de tragere stukken; allemaal zulke vertrouwde elementen.

Hoe zeer ik zelf gek ben op dit soort old school producties, ben ik toch bang dat de hedendaagse (verwende) muziekliefhebber zal afhaken op het ontbreken van een kraakhelder geluid. In mijn beleving zorgt dit er juist voor dat Dead End - in positieve zin! - opvalt in een overvolle zee aan releases. Misschien juist vanwege mijn old school voorkeuren ben ik niet op voorhand kapot van al die strakke moderne productionele eenheidsworst. Doe mij dan maar de authenticiteit van een Dead End!