Decaying - The Last Days of War

• BandDecaying [FI]
• TitelThe Last Days of War
• Release datum20-05-2013
• LabelHellthrasher Productions [PL]

Tracklist

01. Preparation
02. Code Name Overlord
03. The Ardennes Offensive
04. Firestorm
05. The Last Days Of War
06. Passchendaele
07. El Alamein
08. The Pacific

Decaying uit Finland hobbelt al een paar jaar mee in de death/doom scene, en leverde tot nu toe persoonlijke favorietjes af met hun twee eerste albums Devastate (2011) en Encirclement (2012). Meer over de band kun je in die overpeinzingen lezen. Dan kan ik het hier gaan hebben over het nieuwste stukje huisvlijt van de ijverige Finnen: The Last Days Of War.

De albumtitel en songtitels laten meteen zien dat er qua thematiek nog niets veranderd is ten opzichte van de vorige releases, het is een al oorlog dat de klok slaat, om preciezer te zijn: de eerste twee wereldoorlogen. Qua muzikale insteek is er in zoverre ook weinig verrassends te horen, in die zin dat de lijn die tussen de eerste albums werd ingezet, nu op logische wijze is doorgetrokken. Geen langgerekte doomy passages meer (misschien met uitzondering van Firestorm, dat wel lekker episch klinkt), maar meer rechttoe rechtaan death metal in niet al te lange, min of meer compacte nummers.

Sterker nog, ik heb op dit nieuwe album het idee dat Decaying nog meer kruipt in de richting van een band als Hail of Bullets, en ok Asphyx. En dat zit 'm niet alleen in de zang van Matias Nastolin, die hoe langer hoe meer op Martin van Drunen begint te lijken. Luister maar eens naar de eerste twee (snellere) nummers (na de krijgshaftige voorbereiding/intro Preparation) Codename Overlord en The Ardennes Offensive en hoor de gelijkenis, griezelig bijna.

Hoewel ik in de bijgeleverde info lees dat Decaying zich op dit album nog meer heeft toegelegd op een doomy aanpak ('doomier than Encirclement'), hoor ik daar verdomd weinig van terug. En ik denk dat de schuldige daaraan de wat softe productie is, waardoor met name het gitaargeluid behoorlijk aan kracht heeft ingeboet. Daardoor laat The Last Days Of War zich niet zozeer beluisteren als oorlogsgeweld met (machine)geweren en kanonnen, maar een spelletje pief-paf-poef met klapperpistooltjes of losse flodders.

Op zich bevalt de old school death van Decaying me nog altijd prima. De bedoelingen zijn ook nog duidelijk terug te horen, qua muziek is er niks mis mee. De afwisseling tussen briesende passages en midtempo of tragere stukken luistert nog altijd lekker weg. Ook de snelle thrashy riffs en stoempende passages komen nog regelmatig voorbij, die combinatie is een genot om naar te luisteren. Vooral de riffs op dit album zijn een voorbeeld voor velen in dit genre. En vergeet de zieke vocalen niet!

Maar met name in die tragere stukken mis ik wat logheid, power. Passchendaele bijvoorbeeld had naar mijn idee echt nog wel een stuk heavier kunnen klinken, want het nummer is op zich een heerlijk dreigend monster. En de lange afsluiter The Pacific, heerlijk nummer, dat zeker, mist af en toe simpelweg wat kracht. Luister toch eens naar die machtige opening; het drumgeluid is wel ok, maar die gitaren hadden van mij best wel wat voller gemogen. Ach, wat zit ik eigenlijk te zeiken. Misschien ben ik lichtelijk teleurgesteld na de eerste twee lompe albums van Decaying, maar zeker na een paar keer luisteren en gewend te zijn aan het geluid is ook deze derde weer een prima old school death pareltje.