Dejected Mass - Dirge

• BandDejected Mass [DE]
• TitelDirge
• Release datum21-07-2016
• LabelEigen beheer
• PromotorFullBlast!PR [CA]
• Genre Doommetal, Sludgemetal

Tracklist

01. Bonds Of Sadness
02. Crave
03. Branch Of Freedom
04. Methanol Death
05. Desensitized
06. Worthless Life

Dejected Mass (teneergeslagen of neerslachtige mis, of is het hier massa?) is een muzikaal trio met een veelbelovende naam, afkomstig uit Duitsland. De band is opgericht in 2013, heeft tot nu toe twee demo's uitgebracht, en presenteert hun debuutalbum Dirge op 21 juli van dit jaar. Dit album is eind april opgenomen, gemixt en gemasterd in Die Tonmeisterei studio in Oldenburg, Duitsland.

Albumtitel Dirge (lijkzang of treurzang) is al net zo'n veelzeggende titel als dat de bandnaam is. We krijgen van deze Duitsers dus de meest deprimerende, loodzware mix van sludge en (funeral) doom voorgeschoteld die je je maar voor kunst stellen. Allemachtig wat een overdonderend massief geluid zeg, en tegelijkertijd een enorm bedompte, beklemmende sfeer. Van deze combinatie zou je spontaan claustrofobisch worden.

Dirge telt 'slechts' zes tracks, die duren dan samen wel bijna 53 minuten. De muziek is dan naast loodzwaar dus ook ultra-traag, en zo log en lomp dat ik het zelden zo gehoord heb volgens mij. Daar waar ik in het verleden de muziek van stoner- en sludge-bands deze eigenschappen heb toegedicht, horen we hier de overtreffende trap. De lange nummers zijn niet vooruit te trekken; de fuzzend zieke riffs lijken niet uit de instrumenten te trekken te krijgen, de bloedstollende baslijnen knijpen je keel dicht, en de trommelslagen lijken zich met tegenzin van de vellen los te maken. Tel daar een on(der)aardse brul/grunt bij op, en het allesvermorzelende plaatje lijkt me wel compleet.

U ziet het: superlatieven schieten me te kort om aan te geven hoe zeer ik mee zwelg in deze poel van verdorvenheid en ellende. Genieten lijkt me hier niet de juiste term, want deze klanken zijn het duister en morbiditeit in optima forma. Daar waar extreme muziek vaak een enorme boosheid en agressiviteit herbergt is die hier in mijn beleving afwezig. Het enige dat ik hier uit proef is een volslagen opgave, waarin helemaal niks of niemand er meer toe doet, het toppunt van troosteloosheid, eenzaamheid en willoosheid. O, wat vind ik dit heerlijk!

Individuele nummers uitlichten is zinloos, aangezien er weinig verschillen zijn qua opbouw, intensiteit en sfeer. Branch Of Freedom bevat stiekem net wat wisselingen in tempo, maar is tegelijk het lompst van allemaal; Crave lijkt me de meest zieke van de zes tracks, en de afsluiter met de alleszeggende titel Worthless Life is het meest compact en to the point. Beluister Dirge vooral als geheel, en kom dan maar met het antwoord op de vraag of het leven nog zin heeft....