Delain - The Human Contradiction

• BandDelain [NL]
• TitelThe Human Contradiction
• Release datum04-04-2014
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Here Come the Vultures
02. Your Body Is a Battleground
03. Stardust
04. My Masquerade
05. Tell Me, Mechanist
06. Sing To Me
07. Army of Dolls
08. Lullaby
09. The Tragedy of the Commons

Delain is sinds de release van hun debuut Lucidity in 2006 een van de populairste bands geworden in het female fronted genre. En met recht! Lucidity was namelijk een ijzersterk debuut, en ook opvolger April Rain bewees zijn waarde. Helaas zakte het niveau wat met de komst van album #3, We Are the Others, over de ongeloofelijk zwakke EP die volgde - Interlude - maar te zwijgen. Maar nu is toetsenist/schrijver Martijn Westerholt weer teruggezet in zijn vertrouwde producersstoel en dat werd hoog tijd. Want Delain is met The Human Contradiction weer helemaal terug!

Ze maken hun nieuwe introductie met Here Come the Vultures. Ingetogen en bescheiden begin, maar zodra uit het niets de gitaren erbij komen knallen is het duidelijk: we kunnen weer headbangen op Delain! Een sinister ondertoontje domineert dit nummer, geholpen door spookachtige hoge gilletjes die subtiel op de achtergrond zweven, het sporadische gejuich van wezens uit een duistere onderwereld en het zoete ge-lala in de brug. Het refrein is een goeie, melancholieke meezinger die per keer in handige stukjes is gehakt.

Van Your Body Is A Battleground is voor de release van het album een lyric video verschenen en ze konden echt geen beter nummer vinden voor die introductie. Een heerlijke beuker met een vertrouwd stukje geweld in de vocale partijen die we enorm gemist hebben: mister Marco Hietala! De Fin met de strot als een kerkklok is terug van weggeweest en geeft Delain weer de pep die ze de laatste jaren wat hebben laten vallen.

Stardust geeft wat ademruimte van het gedreun en even gaan we terug naar de poppy tijden van We Are The Others. Simpel, catchy, maar helaas met echt een bedroevend slechte video, hoewel het over een best leuk deuntje beschikt dat in je hoofd blijft zitten. My Masquerade had zijn debuut al op het gelijknamige live-spektakel van vorig jaar, aan het einde van de We Are The Others Tour. Ook weer een simpel maar deze keer zeer opzwepend stukje muziek dat qua tekst ook voortborduurt op het thema van voorgaand album, en in 1 woord verslavend!

Tell Me, Mechanist is een van de hardere nummers op dit plaatje en ook zeker een van de betere. Hier horen we ook weer een oude, en zeer welkome bekende in het refrein. George Oosthoek neemt de grunts hier voor zijn rekening en tilt het niveau van Delain weer terug naar de beste regionen in het metal genre. De hoge sopraangilletjes op de achtergrond van de intro van Sing To Me is genoeg om bij mij het kippenvel op mijn armen tot grote hoogtes te laten stijgen. Ook weer een goeie meezinger waar Marco Hietala de sterren van de hemel galmt, in perfecte harmonie met Charlotte wiens stem als een engeltje voortfladdert. Licht episch op sommige punten, gedreven door een machine van gitaren, is Sing To Me een gedenkwaardig hoogtepuntje.

Een disco-achtig beatje domineert het pittige Army Of Dolls. Een lekker behapbare beuker die zeker live meegeblért gaat worden. De hoekige tonen in de coupletten staan in prachtig contrast met het vloeiende refrein. Lullaby is een laag gezongen en mysterieus nummer met een vrolijk pianootje als contrast met de grommende gitaren. Het steeds herhalende ‘Goodbye my Lullaby’ trekt je als een mantra mee in het laatste refrein naar het laatste nummer: The Tragedy of the Commons, dat qua ritmes en gebruik van koren veel doet denken aan de goede tijden van Lucidity. Episch op een simpele manier en merkwaardig bevredigend. Halverwege horen we de geweldige screams van de meest geliefde vrouwelijke grunter van het moment; Allisa White-Gluz. Zodra zij haar zegje heeft gedaan bereikt Tragedy of the Commons zijn hemelse hoogtepunt met een feeling die te vergelijken is het het legendarische Ghost Love Score van Nightwish, en zwakt weer veel te snel af naar stilte.

Met angst en beven heb ik dit album opgewacht, hopend dat na hun flater van vooral Interlude Delain weer zichzelf kon bewijzen als een van de beste bands van deze tijd. Ik kan gelukkig weer opgelucht ademhalen, want The Human Contradiction heeft weer al het goede in huis wat ik sinds de tijd van April Rain niet meer heb gehoord, en kan metal liefhebbend Nederland weer trots zijn op hun eigen Delain!