Desecresy - Unveil In The Abyss

• BandDesecresy [FI]
• TitelUnveil In The Abyss
• Release datum19-04-2022
• LabelXtreem Music [ES]
• PromotorAgainst PR [PT]
• Genre Deathmetal, Doomdeath

Tracklist

01. Rivers of the Nether Realm
02. Echo Beyond Time
03. Cult of Troglodytes
04. Staring of the Infinity
05. Cataclysmic Phenomena
06. Necrolevitation
07. Dissolve Through Obscure Worlds

Vorige maand verscheen van het door mij gewaardeerde Desecresy album nummer zeven: Unveil In The Abyss. Het album werd al eerder aangekondigd, de zeven tracks verschenen al sinds voorjaar 2021 stukje bij beetje online. Even terug zoekend valt me op dat de eerste vijf Desecresy-albums hier besproken zijn, maar het voorlaatste album Towards Nebulae (2019) niet. Geen idee waarom eigenlijk. Wel vraag ik me af of er in de vijf jaar die verstreken zijn sinds The Mortal Horizon iets wezenlijks anders zou kunnen zijn gebeurd met het vertrouwde Desecresy-geluid.

Sinds Tommi Grönqvist echt alles alleen doet was de vocale aanpak al wat simpeler en rauwer geworden, maar verder is qua sfeer en geluid alles bij het oude gebleven. Alleen de vorm is anders, want wat me opvalt is dat de composities langer zijn geworden ten opzichte van de voorgaande albums. Allemaal ruim boven de vijf minuten, eentje klokt zelfs af boven acht minuten. Daarmee is Unveil In The Abyss met het minste aantal tracks toch het (op het debuut na) langste Desecresy-album qua speelduur.

Langere nummers betekent meestal, gelukkig in dit geval ook, een meer atmosferische insteek. Er wordt dan ook ruim de tijd genomen om de spanning op te bouwen, hetgeen wat mij betreft de composities ten goede komt. Daarbij ervaar ik soms licht psychedelische trekjes - vervorming - in de lange herhalende stukken van bijvoorbeeld Echo Beyond Time.

Vanaf het eveneens bezwerende Staring Of The Infinity - met z'n zwierige gitaarleads te midden van verrukkelijk onheilspellend, doomend duister - kijk ik al uit naar Cataclysmic Phenomena, dat met z'n speelduur van boven acht minuten daadwerkelijk een stijlbreuk belooft. Van teleurstelling kan dan ook geen sprake zijn. Wat constant blijft is dat gruizige geluid, en de schijnbaar simpele wisselwerking tussen overwegend beukend lage tonen, en semi-frivool gitaarwerk dat daar hardnekkig weerstand aan lijkt te willen bieden.

Het boosaardige gegrom van Tommi is nog een extra schepje boven op de toch al deprimerende mineur-stemming. De bedompte gruizigheid wordt hier tot kunst verheven, de aanpak lijkt minimalistisch maar is dat allerminst. Hoe dan ook ben ik 'blij' dat ik na een paar jaar van relatieve afwezigheid me weer eens heb verdiept in Desecresy. Ik juich de huidige verdieping van het vertrouwde geluid van harte toe. De logge riffs, dampende bastonen en het lome trommelwerk komen op deze manier nog beter uit de verf.