Dimmu Borgir - Eonian

• BandDimmu Borgir [NO]
• TitelEonian
• Release datum04-05-2018
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Gothic metal, Melodieuze/ Symfonische black metal, Symfonische metal

Tracklist

01. The Unveiling
02. Interdimensional Summit
03. ÆTheric
04. Council of Wolves and Snakes
05. The Empyrean Phoenix
06. Lightbringer
07. I Am Sovereign
08. Archaic Correspondence
09. Alpha Aeon Omega
10. Rite of Passage

Ik ben van origine nooit zo'n black metal-liefhebber geweest, al ben ik de muziekstijl later wel wat meer gaan beluisteren en waarderen. Dimmu Borgir leerde ik dan ook pas kennen ten tijde van Death Cult Armageddon (2003). Het bleek voor mij het perfecte instapmoment voor deze bombastische vorm van symfonische black metal met een bij vlagen behoorlijk melodieuze inslag. Daarbij zal de gelikte video van Progenies Of The Great Apocalypse - ik hoor het nummer nog graag - zeker geholpen hebben.

Ik heb daarna nog wel meer van Dimmu Borgir beluisterd, maar bij gebrek aan een nieuw album was ik ze al weer bijna uit het oog verloren. Totdat vorig jaar de wat mij betreft uitstekende live-registratie Forces Of The Northern Night verscheen. Deze wakkerde mijn interesse weer wat aan; al was het maar omdat het laatste reguliere album Abrahadabra in 2010 was verschenen. Inmiddels is het nieuwe album Eonian al weer een poosje uit; die heeft dan ook wel wat tijd nodig gehad om binnen te dringen.

Ik begrijp heel goed dat Dimmu Borgir bij black metal-liefhebbers uit de gratie is geraakt of kan geraken. Of je dit nog wel black metal kan noemen lijkt bijzaak, maar het zegt veel over de heersende muzikale insteek bij deze Noren - lees: de opperhoofden Shagrath en Silenoz. Ik ben zelf een liefhebber van epiek en bombast binnen metal, net als de wisselwerking tussen melodie en pakkendheid enerzijds, en kracht en avontuur, verrassing anderzijds. Laat dit nou net vrijwel allemaal elementen zijn die op Eonian voor komen.

Hoewel avontuurlijk of verrassend misschien niet de meest adequate termen zijn om deze muziek te omschrijven vind ik het nog altijd wel redelijk bijzonder wat Dimmu Borgir doet. De mix van wat ooit black metal was met symfonische, soms zelfs gothic invloeden is weliswaar niet nieuw, maar nog altijd niet vanzelfsprekend, en zorgt voor een gelaagd, dynamisch geheel. Hoewel herkenbaar als Dimmu Borgir, lijkt de band nog meer de nadruk te willen leggen op epiek en bombast, getuige bijvoorbeeld de weelderige koorzang (The Unveiling, Ætheric) maar ook het orkestrale aspect (openers The Unveiling en Interdimensional Summit, en juist de afsluiters Alpha Aeon Omega en Rite of Passage) dat de overhand krijgt op het metal-gehalte.

Dat daarbij de onheilspellende sfeer tot hoofdrolspeler wordt uitgeroepen mag blijken uit sfeervolle tracks als Council of Wolves and Snakes, The Empyrean Phoenix en Archaic Correspondence. Meer gecentreerd op het album zijn dit de tracks die de aandacht moeten vasthouden na het overweldigende begin, en doen daarnaast misschien nog wel het meest denken aan de 'oudere' Dimmu Borgir. Toeval of niet? Wel moet ik hier een minpuntje benoemen: het gitaarwerk komt er op Eonian in het algemeen maar bekaaid van af, en dat is wel een gemiste kans mijns inziens.

Hoe dan ook laat de band horen dat we ze nog niet mogen afschrijven. Het rebelse karakter van de black metal is definitief verdwenen, daar voor in de plaats horen we een band die mijns inziens zoekende is hoe ze op een minder voor de hand liggende manier duisternis en een beklemmende sfeer in een min of meer extreme muzikale (metalen) vorm kunnen gieten. Dimmu Borgir lijkt nog altijd op zoek naar het experiment, en daar kan ik alleen maar waardering voor hebben zo lang ze een album als Eonian uitbrengen. Sowieso denk ik dat we voorlopig nog niet van Dimmu Borgir af zijn; Eonian betekent niet voor niets zoiets als eeuwigheid of eeuwigdurend....