Dirkschneider / U.D.O. - My Way

• BandDirkschneider [DE], U.D.O. [DE]
• TitelMy Way
• Release datum22-04-2022
• LabelAtomic Fire Records [DE]
• Genre Hardrock, Heavy / power metal

Tracklist

01. Faith Healer (Alex Harvey)
02. Fire (Crazy World Of Arthur Brown)
03. Sympathy (Uriah Heep)
04. They Call It Nutbush (Tina Turner)
05. Man On The Silver Mountain (Rainbow)
06. Hell Raiser (The Sweet)
07. No Class (Motörhead)
08. Rock And Roll (Led Zeppelin)
09. The Stroke (Billy Squier)
10. Paint It Black (The Rolling Stones)
11. He's A Woman, She's A Man (The Scorpions)
12. T.N.T. (AC/DC)
13. Jealousy (Frankie Miller)
14. Hell Bent For Leather (Judas Priest)
15. We Will Rock You (Queen)
16. Kein Zurück (Wolfsheim)
17. My Way (Frank Sinatra)

Hij is DE constante in de Duitse metalscene: icoon Udo Dirkschneider werd op 6 april 2022 70 jaar oud. Geboren in Wuppertal in de naoorlogse periode, toen heavy metal nog lang niet bestond, is hij een van de beslissende personages die dit muziekgenre in de loop van vele jaren zo belangrijk hebben gevormd. Hij werd oorspronkelijk wereldberoemd als een van de oprichters van Accept en blijft zijn internationale successen gestaag uitbreiden met U.D.O. en Dirkschneider, volledig trouw gebleven aan de klassieke waarden.

Slechts een half jaar na U.D.O.'s laatste album Game Over komt Udo Dirkschneider, nu onder eigen naam, met een nieuw album: My Way. Deze bevat 17 covers van nummers die de muzikant en zanger hebben beïnvloed. Kijk de tracklist er maar even op na of er ook nog eigen persoonlijke favorieten tussen zitten. My Way is het Sinatra-nummer waarmee de band Dirkschneider altijd afscheid neemt van het publiek, vandaar dat het hier als titeltrack is gekozen. Net als Game Over weer een hint naar een naderend (verdiend) pensioen voor de oudgediende?

Er zitten allerlei klassiekers uit de muziekgeschiedenis tussen, ook die je misschien niet van Udo verwacht. Achter elk van de nummers gaat (uiteraard) een persoonlijk verhaal schuil, of simpelweg waardering voor de artiest in kwestie. De covers van Frank Sinatra, Alex Harvey en Wolfsheim hebben een bijzondere betekenis voor Udo. Zo is het ook wel geinig om tot de ontdekking te komen dat de heren van Accept vroeger blijkbaar fan waren van (de stem van) Tina Turner.

Met Wolfheims Kein Zurück zong Udo voor het eerst in zijn carrière in het Duits, en blijkt het verhaal van diens carrière te vertellen, van hoogte- en dieptepunten en alle goede en slechte ervaringen die het leven heeft. Er is gewoon 'geen weg terug' voor degenen die ervoor kiezen om als muzikant te leven. Eerlijk gezegd ken ik de originelen ook niet allemaal, al zijn de rock-klassiekers natuurlijk niet te missen, en voor de hand liggend.

Maar om je als 70-jarige nog te wagen aan Man On The Silver Mountain, Rock And Roll of Hell Bent For Leather vind ik toch wel gewaagd. Met name een Dio-track op deze manier in'zingen' grenst voor mij aan heiligschennis. Wanneer ik er dan ook nog een enkele video bij pak wordt het bijna genant of zielig hoe Udo er bij staat. Ik heb al eerder geconstateerd dat zijn stem min of meer op is, en dat is ook helemaal niet erg. Een eerbetoon als My Way kan echter nog prima - als plaat. Voor de rest gun ik de man een waardig afscheid van de internationale podia.