Disquiet - Instigate To Annihilate

• BandDisquiet [NL]
• TitelInstigate To Annihilate
• Release datum06-05-2022
• LabelSoulseller Records [NL]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Rise Of The Sycophants
02. Demonic Firenado
03. Designed To Violate
04. Instigate To Annihilate
05. Wrecked
06. No Moral Dignity
07. Destroyance
08. Sicario
09. A Dying Fall
10. The Final Trumpet

Er is bij Disquiet eigenlijk niet zo heel veel veranderd sinds ik in 2009 hun derde demo Hate Incarnate besprak. In al die jaren is er slechts een enkele wisseling in de bezetting geweest (de band heeft sinds 2015 een andere bassist) en de muzikale richting van een melodieuze mix van (veel) thrash en (een beetje, melodieuze) death metal is nog altijd de basis. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat Disquiet geen enkele ontwikkeling heeft doorgemaakt. Integendeel zelfs.

Misschien dat de band even een momentum gemist heeft na het winnen van de Wacken Metal Battle in 2012, waarna het album The Condemnation (2016) iets te lang uitbleef. Sowieso is Disquiet op platen-gebied niet de meest productieve band, hun albums verschijnen met grote tussenpozen. Ook tussen het begin mei verschenen nieuwe album Instigate To Annihilate en de zojuist genoemde voorganger zit al weer zes jaar. Als verzachtende omstandigheden mogen gelden dat de band graag en vaak live speelt, terwijl gitarist Fabian sinds 2018 ook op de planken staat met Legion Of The Damned.

Hoewel Disquiet in de basis een thrashband is, hebben ze altijd melodeath-invloeden in hun muziek gehad. En helemaal meegaand met de tijd horen we op dit nieuwe album niet altijd de eigentijdse melodeath-raakvlakken, maar ook die met metalcore en groove metal. De band gaat dus serieus met de tijd mee, en doet dat vooral ook in productioneel opzicht. Instigate To Annihilate klinkt dan ook als de spreekwoordelijke klok. Uiteraard mede met dank aan mix en master van Tommie Bonajo, die het album ook produceerde (in samenwerking met de band zelf).

Binnen de thrash-basis beheerst Disquiet een breed palet aan invalshoeken. Van melodieus tot bruut, het komt hier allemaal voorbij. Het eerste trio tracks rost er vandoor als een malle. Energiek, strak, bruut beukend, en voorzien van spetterend gitaarwerk, zowel qua riffs als solo's. De gastbijdragen van gitarist Damir Eskić en brulboei Koen Romeijn op Demonic Firenado zorgen voor nog wat extra variatie. Even daarvoor is met opener Rise Of The Sycophants al de stevige toon gezet. Het titelnummer verrast met een zeer melodieus gezongen refrein, zonder dat het cheesy wordt. Het past hier prima, zorgt voor aangename afwisseling, en is een puike prestatie van Sean Maia.

Met Wrecked worden we getrakteerd op een vocale gastbijdrage van The Agonist's Vicky Psarakis, en dat levert in dit geval een fijne combinatie van melodie en venijn op. Moet je nagaan wat de toevoeging van een vrouwenstem voor invloed heeft op de luisterervaring. Voor nog meer verrassingen gaan we richting het einde van het album. A Dying Fall blijkt volledig instrumentaal, maar overtuigt desondanks (?) volledig. The Final Trumpet begint vrij rustig, in het middentempo, en doet in eerste instantie erg Megadeth-achtig aan. Totdat Charlotte Wessels haar vocale intrede doet. Ook zij voegt met haar stem een geheel eigen dimensie toe aan het verder lekkere donkere nummer, dat tot een van de betere van het album gerekend mag worden wat mij betreft.

Met afwisseling als voorname troef weet Disquiet hun thrash lekker fris te houden. Tien nummers met veel onderlinge variatie die toch als eenheid klinken, voorwaar een interessante prestatie. Instigate To Annihilate luistert verdomd lekker weg, en het wordt tijd dat ik Disquiet weer eens live aan het werk zie!