Divine Ascension - Liberator

• BandDivine Ascension [AU]
• TitelLiberator
• Release datum21-11-2014
• LabelViciSolum Productions [SE]

Tracklist

01. Dawn Brings No Mercy
02. Stronger
03. Liberator
04. My Contender Lies
05. Sorrow's Sacrifice
06. Crystal Tears
07. Machine
08. Red Sky
09. The Final Stand
10. Hideaway
11. Memoria's Longing

Na de release van hun debuut As The Truth Appears word het Australische Divine Ascension alom geprezen als the next big thing in female fronted metal. Dit zijn grote woorden in een wereld waar we al enorm verwend zijn met magnifieke female metal acts. Met hun tweede album Liberator hebben ze dus een hoop waar te maken!

Na de meeslepende intro van de opener van dit veelbelovende plaatje, Dawn Brings No Mercy, gaat het ritme alle kanten op. Het duurt ook even voordat de juiste headbang cadans is gevonden. Ik hoor wel veel origineel werk wat betreft gedeelde gitaar en keyboard solo’s. Mijn press-pakketje vermeldt dat zangeres Jennifer Borg een one of a kind stem heeft. Nou sorry, maar als je mij verteld had dat het Maxi Nil (onder anderen van On Thorns I Lay, Visions Of Atlantis) was had ik het ook geloofd. Ik hoor qua vocaal geluid dus weinig opvallends of nieuws, behalve dat madam flink kan blèren. Ietsje minder strain op die stem, Jennifer!

Verder met Stronger. Ze hebben er wat mee op flink speedy te beginnen en dan af te zwakken naar wat meer slepende melodieën. Maar als je die afmaakt met heerlijk ratelende gitaren eronder is er weinig op aan te merken. Ah, out of place basshuppeltje, wat een cliche! Dit niet origineel meer jongens, kom op! Dat terzijde beschikt titelsong Liberator wel over vermakelijke melodieën en solo’s. Age of Empires springt in mijn gedachtes bij de intro van My Contender Lies. Dat fluitje doet het 'm. Ook hier gaat het ritme van hot naar her, op het refrein na dat heerlijk vloeiend gaat, en waar ik sympathie krijg voor Jennifers lagere stem. Zit naar mijn mening veel meer nuance in.

Semi ballad Sorrow’s Sacrifice heeft meer een old school sfeertje en schiet zo af en toe richting mid-tempo, met name met de drums. Ook Crystal Tears houdt een laid back tempo aan en is een van de meest catchy nummers op dit album. Ergens wat slepend maar ook weer vrolijk. Machine blijft dat vrolijke vasthouden maar dan iets bitterzoeter. Red Sky doet bij vlagen wat sci-fi achtig aan en als Jennifer iets minder zou blèren zou het nog een heel mooi, subtiel en zacht nummertje kunnen worden. Lekker pianootje, vloeiend synthje eronder. Nice! Tegen het einde komen de gitaren er weer doorheen raggen en wordt het spannend terwijl een uitgebreide gitaarsolo je heel wat laat verwachten. Tot mijn verbazing zakt het dan opeens af naar een fade out met een piekerig pianotinkeltje. Echt… waarom?

The Final Stand; tekstueel niets uitdagends. Fijne breakdowns hier en daar, dat zeker! Gedomineerd door een trots en piekerig refrein en brullende bas drums is dit echt een geinig nummer. Hideaway rommelt als een zware storm door m’n speakers en ook hier zijn de gitaarbreakdowns het meest noemenswaardig. Enigszins catchy met wel de aardig voorspelbare gitaarsolo’s. Afsluiter is de ballad Memoria’s Longing, die op zich erg mooi is, maar weer vernaggeld word door een hoop gegil en een raar klinkend gitaartje tegen het einde, alsof die niet al te zuiver gestemd is. Een vaag open einde maakt ook een einde aan alle verwachtingen die ik van dit album had.

Veel woorden, weinig daden. Hoewel Divine Ascension verre van slechte muziek maakt, vind ik weinig origineels. Het lijkt nog het meest op een kruising tussen Visions Of Atlantis, Amaranthe en Nemesea. Redelijk standaard werk maar zeker niet onaardig om te horen.