Doomcult - Life Must End

• BandDoomcult [NL]
• TitelLife Must End
• Release datum03-12-2018
• LabelLoneravn Records [UA]
• Genre Doommetal

Tracklist

1. Suffering
2. Sulphur
3. Black Fire
4. King of Bones
5. Ashes
6. Inferno
7. Deathwish

Na debuutalbum End All Life uit 2016 is 2018 uiteindelijk een druk jaar geworden voor Doomcult, qua releases. In juli van het inmiddels afgelopen jaar verscheen een EP Ashes. Deze wilde ik eigenlijk als eerste bespreken, maar aangezien alle drie de nummers van die EP ook op het nieuwe album Life Must End terecht zijn gekomen heb ik dat gelaten voor wat het is. Daarnaast verscheen tussendoor ook nog een opnieuw gemixte en gemasterde versie van debuutalbum End All Life, maar ach, die had ik natuurlijk al besproken.

Wist ik ruim twee jaar geleden nog weinig van de achtergrond van Doomcult, inmiddels heb ik de bevestiging dat het hier inderdaad een eenmansband betreft, en wel van J. G. Arts, afkomstig van de vruchtbare Peel-bodem in het Zuid-Oosten van Nederland (Asten om wat specifieker te zijn). Aangezien die regio een broeinest is van duistere metalbands zou het me niet verbazen als hij al eens eerder is opgedoken bij andere bands of projecten.

Ik leg me hier dus toe op Life Must End, al zijn verwijzingen naar eerdere releases onoverkomelijk. Want in muzikaal opzicht sluit dit tweede album naadloos aan op het debuut. De underground sfeer is onaangetast, de sfeer navenant aardedonker, en de muzikale invulling nog altijd vrij minimaal of nihilistisch te noemen. Doom metal, jawel, met de "Peaceville Three" (Paradise Lost, Anathema en My Dying Bride) als voornaamste inspiratiebron, naar eigen zeggen. Daarnaast zijn er ook wel wat spaarzame hints naar black metal te herkennen, maar die zijn zeker niet overdreven aanwezig.

Het gros van de tracks voltrekt zich in een laag tempo, waarbij de nadruk ligt op het gitaarwerk (zowel leads als riffs) en de niet alledaagse vocale voordracht. Geen cleans, geen grunt, maar een soort van onbeholpen schreeuw of krijs. Ik moest er ook aan wennen, maar uiteindelijk past het prima bij de sfeer, en de eigenzinnigheid van de maker; beschouw dat maar als een pluspunt. Het songmateriaal is zo minimalistisch en rauw, dat van enige vorm van pakkendheid nauwelijks sprake lijkt; dit zal ook niet de bedoeling zijn. Al laat een nummer als Sulphur horen dat Doomcult ook behoorlijk melodieus uit de hoek kan komen.

Hier wordt geen nieuw wiel uitgevonden, Doomcult brouwt z'n eigen mengseltje uit wat voorhanden is van uit extreme metal-uitingen, met uiteraard de nadruk op doom. De semi-onverschilligheid ten opzichte van een apocalyptische atmosfeer, de dreiging van naderend onheil en een wat misantropische houding druipen werkelijk van de muziek af. Inderdaad, zoals ik dat graag hoor. Doomcult levert een aangename aanvulling op de klassieke doom metal wat mij betreft.