Doomed - Wrath Monolith
- Doomed [DE]
- Wrath Monolith
- 18-05-2015
- Solitude Productions [RU]
- Transcending Obscurity [IN]
Tracklist
01. Paradoxon
02. Our Ruin Silhouettes
03. Euphoria's End
04. The Triumph - Spit
05. Looking Back
06. I'm Climbing
Van het Duitse eenmans/studio-project Doomed besprak ik in de zomer van 2012 het debuutalbum The Ancient Path. Pas nu - we schrijven nazomer 2015 - kom ik Doomed pas weer voor het eerst tegen middels een promo voor het album Wrath Monolith, dat in mei van dit jaar verscheen. Nog opmerkelijker vind ik dat in de tussenliggende periode nog eens twee albums zijn verschenen: In My Own Abyss (december 2012) en Our Ruin Silhouettes (april 2014). Die laatste twee zijn volkomen langs mij/ons heen gegaan. Of ik dat jammer vind zal mogelijk blijken nadat ik Wrath Monolith tot mij heb genomen.
Om maar meteen met de conclusie te beginnen: degenen die deze band en de muziek al weten te waarderen kunnen Wrath Monolith blind aanschaffen. Mastermind Pierre Laube doet op dit vierde album namelijk nauwelijks iets anders dan dat hij op de vorige drie ook al deed. Dat betekent dat we weer een fraaie mix krijgen van typische jaren '90 death/doom a la Anathema, Paradise Lost, My Dying Bride en The Gathering (I'm Climbing, dat gitaarwerk, heerlijk) en klassieke sferische doom metal.
Dat laatste begint al met opener Paradoxon, dat opent met een stemmige piano, om uit te monden in langgerekte riffs, heavy drums en een sterke grunt. Dat deze muziek bovenal meer draait om sfeer dan inventiviteit of afwisseling is uiteraard niks nieuws. Melancholie en neerslachtigheid hoor je hier ten voeten uit, en zijn belangrijker dan variatie in riffs of drumpatronen.
Hoe belangrijk echter een stukje afwisseling kan zijn laat bijvoorbeeld The Triumph - Spit horen, alwaar een heuse blastbeat met bijbehorend naar black metal neigend gitaarwerk de boel even flink wakker schudt. Welkome afwisseling! Op een iets andere manier geldt dat ook voor het nummer Looking Back. Hier horen we een (cleane) vocale gastbijdrage van ons aller Ed Warby, die daarmee direct een toegevoegde waarde heeft voor de sfeerzetting.
Kortom: liefhebbers van de betere klassieke (death)doom zullen niet verrast worden door dit nieuwe album van Doomed. Maar de kwaliteit staat buiten kijf, en leidt wat mij betreft dan ook tot verplichte aanschaf. Ik ga de verloren tijd met de voorgaande twee albums nog maar 'even' inhalen; ik verwacht zeker niet teleurgesteld te worden!
Overigens viel me in de diverse tracklists nog een leuk geintje op: op elk album staat een nummer met dezelfde titel als het vorige album heette. Dus geen titelnummer op het album, maar op het volgende. Een mogelijke bedoeling daar achter is me dan weer niet duidelijk.
