Drain Life - Revelations of the Enslaved
- Drain Life [NL]
- Revelations of the Enslaved
- 05-05-2012
- Clenched Fist Records [BE]
Tracklist
01. Beneath A Realm of Ashes
02. ...of Beast and men
03. Crusades of Hypocrisy
04. Upon the shores of redemption
05. 10.000 Years
06. The dying of winters
07. Misanthropic
08. The Fall of Life
09. Cursed Winds
10. Ad victorem spolias
11. Solitude
Het vijftal uit Rotterdam genaamd Drain Life timmert al sinds eind 1996, begin 1997 aan de metalen weg. In de beginjaren haalden ze hun invloeden uit bands als Madball en Sick Of It All gemengd met de metalcore van die tijd, van bands als All Out War, Merauder, Arkangel en vele anderen. Door de jaren heen is de stijl gevarieerder geworden, van een hardcore band met metal invloeden, naar 90’er vegan stijl metalcore met brutal death/thrash, tot hardcore beatdowns, met vette mosh stukken en hardcore breakdowns.
Tegenwoordig zijn ze vooral beïnvloed door oude death metal, Noorse black metal van de 90’s, Bay Area thrash van de 80’s en het New Wave of American Metal geluid van nu, maar dit alles nog wel met een hardcore randje. Na vele tapes, demo's en EP's, hebben ze bij CFC Records hun eerste CD A Prospect of Despair opgenomen. Dit is nu hun tweede volledige CD Revelations Of The Enslaved uitgebracht via Clenched Fist Records die al enkele digitale rondjes heeft gedraaid in mijn mediaspeler.
De “cd” opent sterk met Beneath A Realm Of Ashes een lekkere lompe intro, flinke blastbeats en diepe grunts. Het tweede nummer …of Beast and Men kabbelt lekker verder in dezelfde stijl als zijn voorganger. Crusades Of Hypocrisy opent met een “Testament” achtig rifje, met de duidelijk hoekige stijl. Zeker een van de sterkere nummers. Op Upon the Shores Of Redemption en 10.000 years laten ze weer wat van hun hardcore kant horen. Met The Dying Of Winters komen de invloeden uit Scandinavië wat boven drijven, maar wat wil je ook met zo’n titel. Dat de winters maar afgelopen zijn.
Misanthropic is een instrumentaal intermezzo. The Fall Of Life en Cursed Winds komen weer van de hardcore leest. Ad victorem Spolias (to the victor go the spoils) begint met een rustig intro, wat omslaat in een lekkere hardcore hap. Het afsluitende Solitude is wederom een instrumentaaltje, al is wel wat anders dan zijn voorganger, je hoort zelfs andere instrumenten, piano, cello. Vergeleken met de andere nummer is het wel een vreemde eend in de bijt, maar alles bij mekaar genomen is het een mooie afsluiter van de plaat.
Ik ben zelf niet zo van de hardcore, heb in elke stijl wel mijn favorieten, maar ik vond dit toch een hele aardige plaat die waarschijnlijk nog menig rondje zal draaien. Hopelijk dat ik ze nog een keer kan gaan aanschouwen ergens in de buurt (van Eindhoven). Met de tegenwoordig aanwezige stijlen is het moeilijk om origineel te blijven klinken zonder te klinken als …… Niet in alle genres ken ik alle bands, dat zou ook wel erg ver gaan, dus wellicht klinken ze wel heel erg naar de een of andere band. Voor mij klinken ze redelijk origineel, de muzikanten beheersen in ieder geval hun instrumenten, en ze maken gevarieerde nummers die verschillende stijlen samenbrengen.
Yorick Dolfing – Vocals
Jonathan Merrelaar – Guitars
Joel van Gelderen – Drums
Martin Fens – Bass
Geoffrey Maas – Guitar