Drift Into Black - Patterns of Light

• BandDrift Into Black [US]
• TitelPatterns of Light
• Release datum28-05-2021
• LabelBlack Doomba Records [US]
• PromotorC Squared Music [CA]
• Genre Doommetal, Gothic metal

Tracklist

1. The Silent Autumn
2. Among the Beast
3. Mother in Peril 9
4. The Burial Gown
5. Thread of Hope
6. Her Voice from Beyond
7. Patterns of Light Pt. 1
8. Patterns of Light Pt. 2

Na bijna twintig jaar als toetsenist van de Amerikaanse progressieve metalband Grey Skies Fallen vond Craig Rossi het tijd om op eigen benen te gaan staan. Hij richt de band Drift Into Black op, in principe als eenmansband. Hij is daarbij niet alleen verantwoordelijk voor de zang, toetsen en leadgitaar, maar ook voor de composities en het complete opname- en productieproces. Ik maakte in 2018 kennis met Craig en Drift Into Black met het debuutalbum Dead Suns Under The Forever Moon. Daarna heb ik Anthems From The Darkest Winter uit 2019 blijkbaar gemist, maar met het splinternieuwe album Patterns Of Light pak ik de draad graag weer op.

De progressieve muzikale roots van Rossi zijn hierop wel degelijk terug te horen, maar het repertoire is toch wel anders. We horen een vorm van donkere metal, die nog het meest naar gothic en doom neigt, maar die ook psychedelische aspecten laat horen. Vooral qua sfeer - een soort van donkere romantiek, en synthesizer-gedreven somberheid - doet me dat denken aan Type O Negative, al is Drift Into Black wat minder zwaar op de hand, en zoekt het wat vaker in melodie. Bands als Saturnus, My Dying Bride, Ghost Brigade of zelfs Amorphis mogen ook best als invloed vermeld worden.

Ik heb wel het idee dat Rossi op Patterns Of Light wat zwaarder, meer doom-gericht voor de dag komt dan voorheen. Er is nog altijd volop variatie, binnen de grenzen van (death)doom dan toch, want Drift Into Black is echt geen one trick pony. De muziek wordt in een overwegend traag doomtempo gebracht, al zijn daar dan natuurlijk ook weer uitzonderingen op - Thread Of Hope laat een hoopvol huppelende tempo horen. Het tekent de drang naar het experiment en de daadkracht van de componist Rossi, dat hij zich niet in een enkel hoekje laat drukken. Ondanks de verschillende stijl-varianten klinkt Patterns Of Light gelukkig wel als een eenheid. Het is juist de wat dromerig-donkere, melancholieke atmosfeer die daar voor zorgt.

Het begin van Mother In Peril 9 is doordrenkt van gotische melancholie die vooral erg droevig klinkt. De cleane zang vertolkt deze openingsstemming terwijl deze even verderop moeiteloos verandert in een grunt, die wordt ondersteund door enkele van de beste riffs op het album. Het middengedeelte van het nummer wordt geleid door een hypnotiserende riff die het nummer een atmosferische toets geeft voordat het een stuk intenser wordt in de buurt van de vijf minuten, waar de gitaren en drums de zang helpen om de meer death metal kant te benadrukken. Dit is echt een van mijn favorieten van het album. Al mogen Among The Beast (met proggy Amorphis-synthesizers) en The Burial Gown (met licht-epische insteek en voorzien van heerlijke gitaarmelodieën) er ook zeker zijn.

Het zwaartepunt van het album ligt natuurlijk bij de twee delen van titelnummer Patterns Of Light, die het duistere verhaal afsluiten. Het eerste deel laat een heerlijke spanningsboog horen, dat een eerste hoogtepuntje krijgt wanneer rond 3:50 de muziek meer ingetogen wordt en Rossi met cleane zang "save me save me" declameert. Echt heel fraai gedaan. Het tweede deel begint met ingetogen pianospel, maar gaandeweg wordt kwistig gestrooid met een beklijvende, melancholieke gitaarlead die bij de klassieke 'Peaceville Three' niet misstaan zou hebben. Mochten de genoemde vergelijkingen je aanspreken, dan zou ik je aansporen om dit album eens te checken!