Dryom - Dryom 2
- Dryom [RU]
- Dryom 2
- 06-04-2015
- Solitude Productions [RU]
- Transcending Obscurity [IN]
Tracklist
01. Mertvyj Gorod (Dead City)(13:32)
02. Risunok (Drawing)(15:41)
03. Metel' (Blizzard)(10:38)
04. Ona (She)(17:09)
Dryom (eigenlijk Дрём in het Russisch) is een funeral doom band uit Bryansk die bestaat sinds 2012. In datzelfde jaar verscheen in eigen beheer demo (1), die je net zo goed kunt beschouwen als debuutalbum: Archaic Sound bracht het later op CD uit. Want in april van dit jaar verscheen 2, een nieuw album, deze keer via Solitude Productions. Wie er in de band zit is mij niet duidelijk geworden, en blijkbaar wil men dat ook zo; ik vermoed zelf dat het gaat om een eenmansband/project.
De muziek die we voorgeschoteld krijgen is het schoolvoorbeeld van funeral doom. Hele lange, trage nummers, in een zo neerslachtige sfeer als je je maar kunt voorstellen. Drie a vier nummers per album, en toch 50 en 57 minuten muziek. Dat de muziek zwaar op de hand ligt lijkt me een understatement, de grunt (of beter gezegd gegrom) die hierbij hoort maakt het geheel nog eens extra heavy; ik vind 'm echt niet te versmaden! Zo depressief hoor je het maar zelden denk ik.
We horen verder voornamelijk schier eindeloze gitaarloops, een sobere ritmesectie, en ter 'verluchtiging' wat zweverige synthesizer-lijntjes. Smullen voor de liefhebber - jazeker, ik ook; maar waarschijnlijk een gruwel voor de willekeurige luisteraar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de toevoeging van de mondharp wat misplaatst vind, een beetje vergezocht eigenlijk. Daarnaast voegt het sowieso niks toe aan de toch al macabere sfeer. Ook schrik ik me een ongeluk wanneer de fluit voor het eerst invalt (naar het einde toe in Risunok). Doe maar niet.
Er zijn soundtracks van horrorfilms die vergeleken met de muziek van Dryom eigenlijk best braaf zijn. Want qua sfeer weet Dryom de juiste snaar te raken wat mij betreft. Om niet alle muziek even zwartgallig te laten klinken lijkt afsluiter Ona een wat vriendelijker toon aan te slaan. Lijkt, inderdaad, want ondanks de wat meer bombastische aanpak - symfonisch bijna, met die toetsen - blijven dit natuurlijk heerlijk triestmakende klanken. Love it or hate it.
