Dun Ringill - Welcome

• BandDun Ringill [SE]
• TitelWelcome
• Release datum01-03-2019
• LabelArgonauta Records [IT]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre Doommetal, Psychedelische rock

Tracklist

01. Welcome To The Fun Fair Horror Time Machine
02. Black Eyed Kids
03. Open Your Eyes (And See The Happiness And Truth)
04. The Door
05. Snow Of Ashes
06. The Demon Within

Dun Ringill is een nieuwe Zweedse band, waaraan ik vrijwel ongezien (ongehoord?) het label doom denk te kunnen hangen. De ritmesectie is dezelfde als die van het door mij zeer gewaardeerde The Order Of Israfel; al moet ik daarbij ook direct toegeven dat ik de drie (!) gitaristen niet ken. Veelkunner Tomas Eriksson ken ik dan weer wel, bijvoorbeeld als zanger van DoomDogs (waar hij samen met bassist Patrik in zat). Welcome is het eerste wapenfeit van dit gemêleerde gezelschap.

Gelukkig blijkt me al snel dat Dun Ringill niet zomaar "alleen maar" doom speelt. Hun muziek is stiekem doorregen met folk-elementen, daarnaast heeft ook de NWOBHM z'n sporen nagelaten zo te horen. De redelijk lange composities bevatten daardoor aangename afwisseling, terwijl de muziek - naast donker - toch ook behoorlijk pakkend gehouden wordt (The Door!). De doom metal - dat is het in de basis wel degelijk - wordt dan ook op zeer logisch klinkende manier vermengd met de andere genoemde invloeden. Nou zijn folk en doom sowieso wel genres met een overeenkomend verhalend, mystiek karakter; dat bijt elkaar dus ook niet.

Ik ben naar aanleiding van de muzikale invloeden dan ook op zoek gegaan naar de betekenis van de naam Dun Ringill. Daarbij kwam ik twee dingen tegen: het is een nummer van Jethro Tull; maar ook de naam van een oude vesting (een fort) op het Schotse eiland Skye. Het is in beide gevallen een aanwijzing voor de nadrukkelijk aanwezige folk-invloeden.

Wanneer albumopener Welcome To The Fun Fair Horror Time Machine is afgelopen ben ik heel even bang dat de band met deze monsterachtige track al veel van zijn kruit verschoten heeft. Zowel logge doom als mysterieuze folklore vinden hier hun plaats, en worden op fraaie wijze versmolten in een beest van een nummer. Het vervolg, Black Eyed Kids stelt me echter gerust. De groove die daarin wordt neergelegd is onweerstaanbaar, en belooft veel voor het vervolg. The Door vind ik ook een heerlijk aanstekelijk nummer, al ligt de vergelijking met Black Sabbath's Wheels Of Confusion er wel erg dik bovenop.

Uiteindelijk blijkt Dun Ringill misschien toch wel het best voor het laatst bewaard te hebben. Met behulp van toetsenist Per Wiberg (zijn solo-album komt er ook aan!) is het afsluitende The Demon Within - met een heerlijk hysterische vocale voordracht die hier wel past! - een prachtige dreigende track, die daarnaast ook die heerlijke atmosferische mystiek zo goed naar voren brengt. Slepend, traag, emotievol en toch zo log. Echt heel fijn om te horen.

Het enige waar ik in eerste instantie even aan moest wennen, is de rauwe zang, die ik met regelmaat niet helemaal bij de muziek vind passen. Wanneer ik bijvoorbeeld luister naar het wel erg folky Open Your Eyes vind ik die vocalen daar niet echt de juiste snaar raken. Laat dat dan het enige smetje zijn op een verder aangenaam verrassend album!