Dynfari - Sem Skugginn

• BandDynfari [IS]
• TitelSem Skugginn
• Release datum22-10-2012
• LabelCode666 [IT]

Tracklist

1. Glötun (8:44)
2. Hjartmyrkvi (15:32)
3. Svartir Himnar (7:02)
4. Myrkrasalir (8:18)
5. Stillt (3:20)
6. Augnablik (8:15)
7. Sem Skugginn I (11:30)
8. Sem Skugginn II (5:33)
9. Eilífð (5:40)

Dynfari is een IJslands duo, dat pas bezig is sinds 2010. Aan productiviteit geen gebrek: vorig jaar werd al het selftitled debuut uitgebracht, nu is het tweede album ook al weer klaar. Sem Skuggin heet ie, en bevat op en top atmosferische (post) black metal. De beide heren weten een heerlijke sfeer neer te zetten, waarin allerlei negatieve emoties (wanhoop, eenzaamheid, frustratie en noem maar op), op een aangename manier geventileerd worden. De muziek komt daarmee regelmatig in de buurt van de essentie van doom.

Het tempo ligt over het algemeen laag, al wordt er afgewisseld tussen traditionele, felle black metal riffs, en sfeervol al dan niet akoestisch gitaarspel. Er wordt ruimschoots de tijd genomen om een nummer op te bouwen, beter gezegd: aan sfeer te bouwen. Dat is ook wel terug te zien in de nou niet bepaald gemiddelde lengte van een aantal tracks. Weliswaar klinken sommige overgangen wat gekunsteld, ik wijd dat vooralsnog aan gebrek aan ervaring in het schrijven van nummers. Waar het om gaat is dat er duidelijk gewerkt aan het creëren van sfeer, bij mij werkt het in elk geval.

Het album opent met het trage Glötun, dat meer doet denken aan doom dan aan black metal. Een lang intro (sample?) met een naargeestig toetsenlijntje wordt opgevolgd door een doomy riff en trage drumslagen. De sample bleek geen intro maar blijft het hele nummer terugkomen. Een erg depressieve track die het vooral moet hebben van de spanning. Hjartmyrkvi sluit haast naadloos aan, ook qua sfeer. Natuurlijk blijven felle uitbarstingen niet uit, maar over het geheel draait het toch om de sferische, melancholische passages. En dan blijkt ook dat Dynfari zich daarin het best op z'n gemak voelt.

Het valt me op dat de snelle, meer pure black metal passages wat rommelig klinken, zeker het drumwerk is wat aan de rauwe kant of verdwijnt af en toe wat in de mix. Storen doet het echter niet; het komt misschien zelfs wel wat aandoenlijk over. Wat aan vocalen gebruikt wordt op dit album blijft beperkt tot primitieve screams, weinig verfijnd, maar passend bij de muziek. Uitzondering is het afsluitende Eilífð, waarin wat gefluisterd wordt.

Zo op het eerste gehoor kabbelt het album ruim een uur lang in hetzelfde stramien voort. Er gebeurt ook niet constant even veel, het is wat dat betreft grotendeels een echt luisteralbum geworden. Dynfari moet het dan ook meer van sfeer en spanning hebben dan van muzikaal vernuft. Buiten de black metal oprispingen zou ik dit album eerder classificeren als doom, zeker qua sfeer. Maar ook aspecten van de muzikale invulling voldoen daaraan, zoals bijvoorbeeld de vele herhalingen en het overheersende trage, logge tempo. Ik ben benieuwd bij wat voor liefhebbers Dynfari gehoor gaat vinden.