Eaters Of The Soil - Eaters Of The Soil EP II

• BandEaters Of The Soil [NL]
• TitelEaters Of The Soil EP II
• Release datum26-01-2022
• LabelForbidden Place Records [US]
• Genre Alternative metal, Doommetal

Tracklist

1. V – Point of Capture
2. VI – Untouched, Unspoken to
3. VII - Burrowing, Feasting
4. VIII - Subcurrent

In de zomer van vorig jaar werd ik middels de door mij gewaardeerde muzikant Niels Achtereekte gewezen op zijn nieuwste project Eaters Of The Soil. Na een paar luisterbeurten en een korte periode van gewenning wist ik hun eerste EP uiteindelijk prima te waarderen. Ruim een half jaar verder heeft het gezelschap de opvolger met de logische titel EP II paraat, deze verscheen eind januari. Met enerzijds knikkende knieën, en anderzijds gelukkig ook de nodige voorpret, heb ik wederom de tijd genomen - gelukkig voor mij zat daar ook nog een weekje vakantie bij ingesloten - om deze bizarre kakofonie tot mij te nemen. Om dan ook nog een poging te doen om er iets zinnigs over te melden.

Al snel is me duidelijk dat de basisingrediënten onveranderd zijn gebleven. De absurdistische benadering van doom op een bedje van noise, dark jazz en improvisatie, zonder traditionele vocalen - maar wel voorzien van gesproken samples - is intact gebleven. Was het op EP I nog 'slechts' een trombone die mede verwarring stichtte, die heeft nu op een paar tracks versterking gekregen van een saxofoon. Gewoon, om net nog ff wat gekker te doen. Vier tracks, goed voor zo'n 35 minuten aan muziek, volstaan om de (potentiële) luisteraar tot wanhoop te drijven. Of te brengen tot extatisch geluk?

Nou ja, zo extreem is mijn beleving van deze muziek niet, maar dat je als luisteraar tot uitersten wordt gedreven is geen understatement. Incasseringsvermogen is vereist lijkt me zo, al helpt het wel wanneer je de duistere atmosfeer direct tot je door laat dringen. In mijn beleving is het elementair dat je de dreiging van deze muziek aanvoelt, waarbij ik denk dat een voorliefde voor doom een pre is. Dan nog is het doorbijten, want met traditionele vormen van rock of metal heeft dit niks te maken. Iets als Mr. Bungle komt zo af en toe een beetje in de buurt qua vergelijking; het experiment is sowieso bij beiden de drijvende factor.

Wat allemaal wel heel logisch is, is dat EP II - met de songtitels V tot en met VIII - in alle geledingen naadloos aansluit op z'n voorganger. Muzikaal en atmosferisch is het dus weer dubbel en dwars genieten; voor mij tenminste wel!