Egokills - Mellowhead

• BandEgokills [FI]
• TitelMellowhead
• Release datum11-05-2018
• LabelMy Fate Music, Soulfood
• PromotorBite It Promotion [DE]
• Genre Grunge, Hardrock, Nu-metal

Tracklist

01. Nibiru
02. Hollow Promises
03. White Flags
04. Evolve
05. Dysfunctional
06. P.D.M.
07. Mellowhead
08. Karmageddon

Tja, wanneer je zelf niet weet hoe je je eigen muziek moet omschrijven, of je wil je juist daar mee onderscheiden, bedenk je dus gewoon een eigen subgenre. Aldus speelt Egokills hippie-metal. Kijk, het is natuurlijk helemaal niet erg om verschillende soorten rock en metal door elkaar te gooien, maar plak er dan niet zo'n nietszeggend labeltje op. Het hebben van een eigen sound lijkt me juist een pre, het predicaat hippie-metal klinkt mij vooralsnog niet aantrekkelijk in de oren.

Egokills is afkomstig uit de Finse 'metal-hoofdstad' Tampere, opgericht in 2011. In 2016 debuteerde de band met Creation, dat mij indertijd niet bereikt heeft. Het nieuwe album Mellowhead is dus mijn kennismaking met dit eigenwijze Finse vijftal.

Goed, de muziek van Egokills bevat dus een diversiteit aan invloeden. Aardig wat grunge, een beetje nu-metal, groovende rock en slepende, pakkende pop zijn daar wat voorbeelden van. Dat klinkt misschien wat rommelig, maar dat is de uitkomst zeker niet. De vijf Finnen weten dus wel degelijk een eigen geluid neer te zetten, door de samensmelting van de diverse invalshoeken vrij logisch te laten klinken.

Ook opvallend vind ik de zang van Janne Salo, die me doet denken aan de veelzijdigheid van Mike Patton (Faith No More, waarmee de brede muzikale invulling ook wel raakvlakken heeft, luister maar eens naar Hollow Promises) maar dan toch wat minder goed. Het is een beetje een kruising tussen hem en het nasale geneuzel van Les Claypool (Primus). Let daar bijvoorbeeld maar eens op bij de grungy opener Nibiru.

Het gros van de nummers bevat wel zoiets als een slepende of groovende inslag (White Flags, Evolve, titelnummer Mellowhead, afsluiter Karmageddon) waardoor het geheel lekker weg luistert. P. D. M. is dan met z'n opgefokte tempo en dito zang een beetje een vreemde eend in de bijt, maar ach, dat is wel lekker om het gebrek aan dynamiek wat te doorbreken. Ik vind namelijk dat Mellowhead als geheel een iets te hoog kabbel-gehalte heeft, waardoor het niet echt prettig is om het gehele album in een keer te beluisteren. Het is mij iets te gezapig, het mist de spreekwoordelijke kloten.