Emptiness - Not For Music

• BandEmptiness [BE]
• TitelNot For Music
• Release datum20-02-2017
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Dark rock / metal, Drone / Ambient, Gothic metal

Tracklist

01. Meat Heart
02. It Might Be
03. Circle Girl
04. Your Skin Won't Hide You
05. Digging The Sky
06. Ever
07. Let It Fall

Not For Music is een sombere en gevaarlijke reis naar het onbekende.

Zoals ik in de afgelopen paar jaar al wel vaker heb geconstateerd, barst de Belgische extreme metalscene uit z'n voegen van de uitgesproken duistere metalbands - hetzij doom, hetzij black, of een mengvorm daarvan - die grotendeels bevolkt worden door ervaren muzikanten. Daar kan zeker ook Emptiness toe gerekend worden. Deze band is al actief sinds 1998, is anno 2017 toe aan album nummer vijf, en herbergt een keur aan musicerenden die naast deze band ook elders relevante ervaring hebben, waarbij Enthroned het meest in het oog springt.

In het verleden vergreep Emptiness zich aan de min of meer conservatieve structuren van de black en death metal, maar op Not For Music geeft het kwartet zich meer en meer over aan het experiment. Waarbij ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat de producer van dienst hier een rol in heeft gespeeld. Deze plaat is namelijk mede tot stand gekomen dankzij de input van ene Jeordie White, bij velen ongetwijfeld beter bekend als Twiggy Ramirez, van zijn werk met Marilyn Manson en Nine Inch Nails. Ik vermoed dat deze samenwerking voor Emptiness tot deze mate van durf tot het experiment heeft geleid.

Op Not For Music klinkt Emptiness vooral anders. Anders dan wat hoor ik je denken. Nou, anders dan alles wat je verwacht van heavy muziek, of van metal. Strikt genomen ligt de muziek zeker zwaar op de maag, maar de enorm onheilspellende sfeer wordt niet veroorzaakt door de extremiteit van die muziek. Op Not For Music klinkt Emptiness macaber, intens, ongrijpbaar, en zoals gezegd duister en onheilspellend, en soms zelfs bevreemdend, raadselachtig, in elk geval ongewoon. Een labeltje hier op plakken? Onbegonnen werk.

Het zijn vooral semi-ambiente klanktapijten die hier voor die macabere, onheilspellende, beklemmende sfeer zorgen. Natuurlijk horen we ook een meer traditionele invulling voorbij komen middels repetitief, vooral dromerig gitaarwerk (shoegaze?), een diepe, pulserende bas, en slome trommelslagen. En niet te vergeten de menselijke stem, die hier nog het meest weg heeft van een soort hees gefluister. Een beetje zo'n fluistergrunt die je vaak bij depressieve black metal hoort.

Ik denk dat het langste nummer op de plaat, Digging The Sky, nog het meest past bij het idee dat we hebben van (extreme) metal. Het doet op z'n best denken aan atmosferische (post)black. Aan een andere zijde van het muzikale spectrum vinden we Ever, dat nog het meest weg heeft van dromerige jaren '70/'80 synthesizer-pop. Iets als Kraftwerk of zo. Verder wordt er echt heel veel aan de beleving van de luisteraar overgelaten. Want alle vergelijkingen die ik zou kunnen bedenken ten spijt, is Emptiness op z'n nieuwste plaat vooral heel erg zichzelf; en nogmaals: daar is in dit geval geen etiketje op te plakken.