Entartung - Peccata Mortalia

• BandEntartung [DE]
• TitelPeccata Mortalia
• Release datum08-03-2014
• LabelW.T.C. Productions [DE]

Tracklist

01. Der Hölle Herr
02. Blasphemaverit in Spiritum Sanctum
03. Out of Darkness into Light
04. Faith on the Scaffold
05. Cimmerian Shade
06. To conquer Immortality in the Depths
07. The Law of the Claw
08. Yawm ad-Din

Entartung is een Duits duo dat onder die bandnaam sinds 2011 actief is. Anoniem / schuilnamen, geen website, weinig openbaarheid en info. En dan brengen ze nog black metal ook. In 2012 verscheen debuutalbum Krypteia, eerder deze maand was het tijd voor album nummer twee: Peccata Mortalia, 'dodelijke zonden'.

Het album bestaat uit acht titels, waarvan de 'hoofdtracks' een aangenaam uitgesponnen speelduur blijken te bevatten. Intro en outro (Der Hölle Herr en Yawm ad-Din) beslaan samen met intermezzo Cimmerian Shade - alledrie zeer mysterieus/sferische piano-stukjes - slechts een slordige vier-en-halve minuut, zodat er in dik 40 minuten nog vijf 'echte' nummers overblijven. De conclusie dat die tracks weinig tempo in zich hebben is dan ook gerechtvaardigd.

De black metal van Entartung schuurt dan ook, zeker qua sfeer, regelmatig en absoluut gevoelsmatig tegen de doom aan. Lange, slepende en zeer deprimerende passages vormen de hoofdmoot van deze dodelijke zonden. Daarnaast horen we veel midtempo 'hoempa' ritmes die volgepropt zijn met prettig aanhoorbare riffs; dat laatste geldt overigens ook voor het gitaarwerk dat in de (sporadisch aanwezige) snellere stukken gehanteerd wordt.

Productioneel gezien worden we getrakteerd op een weliswaar rauw, maar desondanks prima beluisterbaar geluid. Geen nihilistische ruis, maar gekanaliseerde rauwheid. Hoogtepunt van het album is voor mij het lange, met in het middenstuk rustgevende geluidsfragmenten opgesierde To Conquer Immortality In The Depths, dat heerlijke luisterpassages bevat. Naast voor de hand liggende thematiek op religieus en mythologisch gebied lijken daarmee ook natuur/pagan elementen van invloed.

Ik heb geen idee of de depressieve black metal gedachte zo bedoeld is, maar qua sfeer vind ik dit album als geheel dus eerder rustgevend doomy dan agressief. Want zelfs in de snelst bedoelde stukken (Blasphemaverit in Spiritum Sanctum) ligt er altijd een gevoelsmatige, relaxte sluier over deze muziek. Ik denk dat er simpelweg goed nagedacht is over de composities, die telkens een zekere groove lijken te bevatten. Ok, een raar constatering binnen de context van black metal misschien, maar ik weet niet hoe ik het anders moet benoemen. The Law Of The Claw, met subtiel sferisch toetsenwerk, is hier denk ik wel een goed voorbeeld van.

Ik ben blij dat ik me niet heb laten leiden door mijn eerste vooroordelen ten opzichte van anonieme black metal. Entartung verrast mij met hun tweede album op aangename wijze met hun heerlijk deprimerende en mistroostige klanken.