Epica - The Holographic Principle

• BandEpica [NL]
• TitelThe Holographic Principle
• Release datum30-09-2016
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Gothic metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Eidola
02. Edge of the Blade
03. A Phantasmic Parade
04. Universal Death Squad
05. Divide and Conquer
06. Beyond the Matrix
07. Once Upon a Nightmare
08. The Cosmic Algorithm
09. Ascension - Dream State Armageddon
10. Dancing in a Hurricane
11. Tear Down Your Walls
12. The Holographic Principle - A Profound Understanding of Reality

Precies vandaag is de release van Epica’s nieuwe meesterwerk The Holographic Principle. Hoog tijd om er even een goed woordje eraan te wijden! Het mag gezegd worden dat er reikhalzend naar dit album werd uitgekeken. Epica’s nieuwste aanwinst heeft namelijk haar basis in de klassieke toevoegingen die de band al door hun hele carrière gebruikt. Nu is de metal voor het orkest geschreven, in plaats van andersom. En wat een orkest! In zijn geheel live opgenomen, en vooral dat is echt een selling point van dit album. Werpt het zijn vruchten af? Ja echt wel! Want The Holographic Principle wordt nu al overspoeld met lovende recensies. Daar ga ik die van mij even aan toevoegen.

We trappen dit epos af met de gebruikelijke orkestrale intro. Eidola bevat een fraai blaasorkest dat veel doet denken aan de soundtrack van Inception, en weet in zijn kleine twee en halve minuten heel veel verschillende sferen neer te zetten. Van filmscore tot horror soundtrack tot exotisch. En zoals we ook gewend zijn, volgt dan een fantastische single. We duiken nog niet in de grote complexiteit van het album en beginnen gewoon lekker met het meeslepende Edge of the Blade. Aan de ene kant een verstand op nul en moshpitten maar nummer en aan de andere kant ingenieus in al zijn lagen en facetten.

Het album sleurt je verder mee in zijn verslavende dieptes met A Phantasmic Parade. Ook dit nummer heeft zijn catchy kanten maar die zitten slim verscholen achter een hoop duister geweld en een haast manische mars van de koorafdeling. Wanneer het koor even terug trekt stappen drum en gitaren naar voren en word het 1 groot stampfeest. Universal Death Squad is net zo heerlijk losgeschoten, brutaal en melancholisch als de titel doet vermoeden. Voor tweede single is ie pakkend en simpel genoeg, maar hinkt toch op twee sferen. Laag, dreigend en profetisch in de coupletten, maar Simone doet het refrein wat meer sprankelen.

Divide and Conquer gaat verder op diezelfde voet; onheilspellend, maar toch zeer verslavend. De koren doen hun deel in een marcherende cadans, Simone doet het hare met bravoure in het refrein en Mark siert de coupletten op met een hoop heerlijk gegorgel. Het is wel een nummer met twee duidelijke aktes. Waar de eerste helft gewoon goed wordt gevuld met het gebruikelijke geweld, worden de tweede helft meer interessante dingen erdoorheen gegooid en krijgt het koor ook een soort tweede refrein. Epica weet altijd hoe ze hun nummers op fantastische wijzen naar nieuwe hoogtes moeten brengen!

Dit euforische gevoel van muziek met een kin-op-tenen factor wordt goed vastgehouden met Beyond the Matrix. Er blijkt geen einde te komen aan de oorwurmen op dit album en dat houdt dus weer in dat yours truly intussen wel heel vreemde blikken krijgt toegeworpen in de trein, zo lichtjes headbangend tijdens het reviewen. The joys of a journalist… Ook dit nummer is weer een fantastisch tweekoppig monster. Halverwege neemt het een zoete wending, tot Mark als een tank door een bloemenveld eroverheen komt walsen. En zo blijkt dit nummer een geniale weerspiegeling te zijn van de thematische matrix en de zoete, catchy, vreselijke leugen die het behuisd.

Er komt een soortement rustpauze in het album met Once Upon a Nightmare. Half beheerst kalm en sereen, en half spannend, episch en meeslepend. De kippenvel loopt me over mijn armen en Once Upon a Nightmare ontpopt zich uiteindelijk tot een reus van een track, waar bewezen word dat ook de kalmere aspecten van Epica opeens gigantisch kunnen uitpakken. The Cosmic Algorithm keert weer terug naar het gebeuk van eerder, met mogelijk nog een schepje erbovenop. Vanaf hier begint het album ook een punt te bereiken waar 60% vervaagt naar een beukende waas.

Ascension – Dreamstate Armageddon houdt nog wel even de aandacht goed erin met een sinister pianootje dat overgaat in even sinistere orkestraties, en heeft in de tweede helft zelfs death metal achtige passages. Deze blijkt dus wel een heel opmerkelijk beestje en ik heb het gevoel dat Epica een beetje Amorphis in tegenovergestelde richting gaat worden… Dancing in a Hurricane komt weer aan met weer filmscore-achtige vlagen en een refrein dat doet denken aan de tijden van Consign to Oblivion. Hier en daar wat exotische vleugjes maken het nummer af. Tear Down Your Walls schotelt je nog een laatste bord non stop rauw gebeuk voor voordat we naar de grand finale gaan, titeltrack The Holographic Principle – A Profound Understanding of Reality – wat meer klinkt als een titel van een soort van lezing over onze plek in de kosmos, of iets in die trant.

De laatste tijd volgen Epica’s klappers een beetje een standaard recept, en ook deze is daar geen uitzondering in. Kalm begin, het orkest wat erbij komt sluipen, melancholiek en diepe levensoverpeinzingen alom, met een wat trage atmosfeer en een hoop passages onder de noemer; for the sake of art. Hoeveel kunnen we erin proppen? Erg veel. En dan nog meer. Het wordt er niet minder episch en indrukwekkend om, maar verrassend is het niet meer. Er valt geen rode draad in te vinden, op een poging tot een soort refrein na, en is het geheel allemaal erg overweldigend.

Na een climax die toch na lange leste wat anticlimactisch blijkt, kan ik toch wel weer stellen dat Epica’s nieuwste plaatje wel de moeite meer dan waard is! Epica blijft zichzelf overtreffen en bevestigen wederom hun plaats aan de top. Hoewel weer wat zwaardere kost als voorganger The Quantum Enigma, blijft het wat van die catchyness ervan behouden, en gelukkig zonder helemaal terug te vallen in het depressieve werk van album daarvoor – Reqiuem for the Indifferent. Dit plaatje hangt dus een beetje daartussenin qua algemeen idee. Ja, veel van de chatchy nummers op The Holographic Principle gaan zeker weer grijs gedraaid worden, en ik mag Epica weer feliciteren met een succesalbum. Alleen is de vraag waar hun overtreffende trap een keer ophoudt….