Etta Zero - The Last of all Sunsets

• BandEtta Zero [LI]
• TitelThe Last of all Sunsets
• Release datum30-05-2014
• LabelDr. Music Records [DE]
• PromotorDr. Music Promotion [DE]

Tracklist

01. Something Big
02. The Last Of All Sunsets
03. Sorrow
04. All That I See
05. From The Ashes
06. Crush On You
07. Anymore
08. Etta Zero
09. Heartbeats
10. Set Me Free
11. The Downfall Factory
12. Heaven Is Closer

Liechtenstein, hebben we al eens een band uit dat land besproken? Ik dacht van niet, dus is Etta Zero de eerste. Deze band ontstond oorspronkelijk in het jaar 2000 met de naam Downfall als een synthpop/rock/metal crossover-coverband. Volgt u het nog? Downfall bracht twee EP's uit, een eerste met covers (Tribute To Pop, 2002), een volgende met eigen materiaal (Downfall, 2007) en boekte aansprekende optredens in de buurlanden. In 2010 werd besloten de naam te veranderen naar Etta Zero, waarna het werk aan een debuutplaat kon beginnen.

En vervolgens sloeg het noodlot toe. Na de opnames van de drumpartijen werd een der bandleden ernstig ziek, en besloot de band tijdelijk de activiteiten te staken. Zo duurde het tot eind 2012 eer het album uberhaupt af was. Vervolgens werd er nog wat gesleuteld aan en daarna geleurd met het album om het uitgebracht te krijgen; zo geschiedde (eindelijk) in mei van dit jaar: The Last Of All Sunsets is daar.

Hoewel de oorspronkelijke basis van de muziek van Etta Zero hier nog wel enigszins is terug te horen, heeft de band zich toch wel een redelijk eigen geluid aangemeten. De elektronica zijn er nog steeds, die doen het goed bij de moderne rock/metal die de band tegenwoordig voortbrengt. Groove is het sleutelwoord, waarbij melodieuze passages en 'heavy' gitaarwerk handig worden afgewisseld. Hard en zacht strijden vrijwel voortdurend om de aandacht, waarbij het gaat om die strijd, niet om de uitkomst. Uiteindelijk ontstaat hieruit een muzieksoort die het best aansluit bij wat over het algemeen wordt aangeduid met de term dark-rock.

Intro Something Big opent tegenstrijdig aan z'n titel nog heel klein, waarna Etta Zero zich met titelnummer The Last Of All Sunsets meteen van z'n beste kant laat horen. Emotionele vocalen op een achtergrond van redelijk harde metal. Een enkele keer moet ik aan Marilyn Manson denken, inclusief het kitsch-gehalte van diens muziek, en het semi-gevaarlijke wat die band probeerde uit te stralen. From The Ashes is een goed voorbeeld van de combinatie van een knallend, maar toch pakkend nummer; waarbij de band goed laat horen dat ze weten hoe moderne metal gemaakt moet worden.

Aan de andere kant staat dan een track als Heartbeats - de gewoonte om te coveren is nog niet helemaal overboord gegooid, dit was oorspronkelijk een nummer van het Zweedse synthpop-duo The Knife - waarin de roots van de band nadrukkelijk worden blootgelegd, en het metal-gehalte naar de achtergrond verdwijnt. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor een nummer als Sorrow, dat me eerder aan pak 'm beet Within Temptation doet denken dan aan 'echte' metal. De synthesizers en overig toetsenwerk vertolken op de meeste nummers de hoofdrol, wat over het algemeen een erg glad en poppy geheel geeft.

Afsluiter Heaven Is Closer is met z'n speelduur van ruim tien minuten wat mij betreft een goede samenvatting van dit album. Hierop laat de band horen wat ze allemaal in huis hebben, en komen alle genoemde elementen keurig om beurten voorbij. Uiteindelijk ben ik niet heel erg ondersteboven van The Last Of All Sunsets. Ik vind dat er vooral op veilig gespeeld wordt met de muziek, die bij vlagen wel erg gladjes klinkt. Ondanks dat de gitaren een enkele keer pogingen doen om behoorlijk te grommen, blijft dat metalgeluid wel erg onder de oppervlakte. De muziek wordt nergens gevaarlijk of zelfs maar spannend, en moet het vooral hebben van een weliswaar vlekkeloze, maar wel erg brave uitvoering.