Evoken - Hypnagogia

• BandEvoken [US]
• TitelHypnagogia
• Release datum09-11-2018
• LabelProfound Lore Records [CA]
• PromotorEarsplit PR [US]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

01. The Fear After
02. Valorous Consternation
03. Schadenfreude
04. Too Feign Ebullience
05. Hypnagogia
06. Ceremony Of Bleeding
07. Hypnopompic
08. The Weald Of Perished Men

De Amerikaanse (funeral) doom metal-giganten van Evoken zijn voor WingsOfDeath nog een onbeschreven blad. Hoe dat komt? Geen idee, ik houd het op toeval. Nou is de band ook niet al te productief, sinds het oorspronkelijke ontstaan in 1992 verschenen tot nu 'pas' zes studio-albums. Sinds het voorlaatste album Atra Mors uit 2012 heeft de opvolger ook weer even op zich laten wachten, maar in november van het afgelopen jaar was het dan toch zo ver: Hypnagogia werd losgelaten.

Hoewel doom metal in z'n algemeenheid wordt beschouwd als een weinig beweeglijk of innovatief genre heeft Evoken in de loop der jaren laten horen dat binnen dit relatief beperkte genre toch wel degelijk de nodige nuances aan te brengen zijn. Het tweede album Quietus (2001) wordt vooral genoemd en geroemd als het hoogtepunt uit het oeuvre, maar ook de albums daarna - de verschillen zijn miniem en bevinden zich in details - bevatten alle elementen die doom metal zo interessant maken: duistere, onheilspellende melancholie, verpakt in een paradox van melodieuze en toch lompe, zware schoonheid. Inderdaad, precies zoals ik mijn (doom) metal graag heb.

Meteen vanaf opener The Fear After zit ik dan ook volop in het album. De traagheid van het getrommel, de log zwoegende, uitstekend hoorbare basgitaar (wat een dreunen deelt die uit!) en de afwisselend logge riffs en sfeervolle melodieuze leads uitbrakende gitaren, afgetopt met een rauwe putgrunt zoals ik die graag hoor; dit is "mijn" doom ten voeten uit. De piano en vooral de cello / strijkers (uit een kastje?) maken het plaatje helemaal af, zeker qua sfeer; het zijn dan ook elementen die vaker terug komen op het album (zoals bijvoorbeeld in Schadenfreude, Too Feign Ebullience en Ceremony Of Bleeding).

Absoluut eenmalig is de onverwachte, en daarmee verwoestende tempoversnelling in Valorous Consternation. Ik geloof niet dat iets dergelijks ooit eerder op een Evoken-album te horen is geweest. Daarmee is zoiets natuurlijk de dynamische slagroom op de taart; passend maar verrassend. Over slagroom en taart gesproken: afsluiter The Weald Of Perished Men is natuurlijk het prijsnummer van dit album. Deze track imponeert juist op de meest intieme momenten; hier wordt niet ingezet op het logge en lome gedram, maar op de aantrekkingskracht van de bezwerende melodie. Hypnagogia lijkt sowieso wat minder zwaar en drukkend te klinken dan voorgaande albums. Maar zoals gezegd, de aantrekkingskracht is er niet minder om. Het is stiekem wel lekker dat Evoken op subtiele wijze net wat anders voor de dag komt.

Ook min of meer verrassend zijn de intermezzo's Hypnogagia en Hypnopompic, die een heus concept aanduiden. Hypnagogia is de staat van bewustzijn die ervaren wordt in de periode tussen het wakker zijn en in slaap vallen, Hypnopompic is dan de term die staat voor de fase van slapen naar wakker worden. Deze diverse stadia van bewustzijn vormen de basis van het concept, en een extra dimensie voor de beleving. Zou Evoken na het langjarige bestaan dan nu z'n magnum opus hebben afgeleverd? Het is lastig te wedijveren met de albums van langer geleden, die uiteraard ook hun enorme pluspunten lieten horen. Laat ik het er maar op houden dat Hypnogagia van Evoken een nog completere band maakt.