Extreme - Six

• BandExtreme [US]
• TitelSix
• Release datum09-06-2023
• LabelearMUSIC [DE]
• Genre Alternative Rock

Tracklist

01. Rise
02. #Rebel
03. Banshee
04. Other Side of the Rainbow
05. Small Town Beautiful
06. The Mask
07. Thicker Than Blood
08. Save Me
09. Hurricane
10. X Out
11. Beautiful Girls
12. Here’s to the Losers

Extreme vond ik vanaf het begin al een interessante band. Het zelfgetitelde eerste album (1989) was een typisch debuut: een album van een band die zichzelf nog moest ontdekken. Het tweede album Pornograffitti (1990) maakte duidelijk dat we hier te maken hadden met een band die speels en pakkend wist te musiceren, maar toch ook serieus de aandacht verdiende. Een typisch product van die tijd met muziek die niet een hokje te stoppen is / was. Vervolgens denk ik dat de band zich met III Sides To Every Story (1992) verslikte in te serieus gevonden willen worden. In muzikaal opzicht nog altijd weinig mis mee, maar de hoogdravende pretenties dropen er van af. Misschien niet de beste houding of keuze voor deze band op dat moment. Daarna ben ik Extreme eerlijk gezegd uit het oog verloren.

Er verschenen nog albums in 1995 (Waiting For The Punchline) en een stuk later in 2008 (Suadades De Rock) maar die ken ik dus niet. Omdat ik de band verder niet meer volgde (ik weet nog dat Gary Cherone een poosje bij Van Halen zong) kwam het bij mij best als een verrassing dat Extreme anno 2023 'opeens' of 'gewoon' weer met een nieuw album zou komen. Toepasselijk getiteld Six leek me dit wel een moment om eens aandacht te besteden aan Extreme, en eerlijk gezegd was ik gewoon nieuwsgierig hoe de band nu zou klinken.

Natuurlijk, het verfrissende van de sound van 1990 kon niet gehandhaafd blijven. De boos ogende albumcover geeft ook al wel weg dat Extreme al lang niet meer die naïeve jonge band van vroeger is. Wel ben ik verheugd om te constateren dat de experimenteerdrang deze band in het bloed zit. Geen platgetreden paden, geen keurig in een vakje af te vinken genre voor Extreme, ook in 2023 nog altijd niet. In de eerste paar tracks lijkt ook al snel duidelijk dat Six vooral een Nuno Bettencourt-plaat is. Zijn solo's eisen een prominente rol op; gelukkig is dat geen probleem, want zijn gitaar-uitspattingen mogen gehoord worden!

Na de drie stevig rockende maar weinig opzien barende openingstracks is het aan Other Side Of The Rainbow om de zaken eens wat anders aan te pakken. Melodieuzer, een poppy vibe, zoals vaak lekker catchy, Extreme-vertrouwd dus eigenlijk. Ook Small Town Beautiful en Hurricane passen bij Extreme, maar ik kan er niks mee, vooral die laatstgenoemde niet. Ik vergelijk het maar met More Than Words, dat heb ik de band ook nooit kunnen vergeven. Al kan het nog 'erger', getuige Beautiful Girls, maar daar wens ik geen woord aan vuil te maken. Met Thicker Than Blood lijkt het alsof een geforceerde poging wordt gedaan om de funk van 'vroeger' op te roepen, maar dit verzandt in ongetwijfeld goede bedoelingen. Het pakt net niet, en ook de vervormde zang klinkt niet des Extreme's.

Save Me luidt het meest experimentele deel van het album in. Catchy standaard-beats, oeh's en aah's die her en der opduiken, een beetje voorbij neuzelend; maar altijd gered door Bettencourt's gitaarwerk. Dat geldt ook voor X Out, dat opvalt door het gebruik van wel heel veel elektronica - voor Extreme-begrippen dan. Op zich is het een lekker experimentele rock-track die daarmee dus eigenlijk prima past. Ik kan er best naar luisteren. Na een paar miskleunen vlak achter elkaar heeft afsluiter Here’s To The Losers heel wat goed te maken, al belooft zo'n titel natuurlijk niet veel goeds. En dat blijkt ook, laat dus maar.

Ondanks dat je van Extreme veel kunt verwachten valt Six me toch wat tegen. Te veel akoestisch werk, te weinig verfrissende uitspattingen. Natuurlijk had ik geen Decadence Dance of Get The Funk Out verwacht, maar zelfs het niveau van een Hole Hearted (indertijd een verrassend goed uitpakkende afsluiter) wordt niet gehaald. Een handvol goede liedjes, een hoofdrol voor het uitstekende gitaarwerk, een nog altijd prima zingende Cherone, daar moeten we het anno 2023 mee doen. Degelijk, een voldoende voor de moeite en de nog altijd eigenzinnige aanpak, dat is het wat mij betreft voor nu. Weinig beklijvend.