Eyefear - The Inception Of Darkness

• BandEyefear [AU]
• TitelThe Inception Of Darkness
• Release datum07-12-2012
• LabelLimb Music [DE]

Tracklist

01. Redemption
02. Shadowdance
03. Eyes Of Madness
04. The Inception Of Darkness Pt. 1: Transcending
05. The Inception Of Darkness Pt. 2: Reborn
06. Immortals
07. Perfect Images
08. Legions
09. Redemption (Radio Edit)
10. Eyes Of Madness (Orchestral Version)
11. Reborn (Orchestral Version)

De Australische progressieve powermetalband Eyefear draait ook alweer een mooi poosje mee. Het werd opgericht in 1994 en in 1996 verscheen het debuut Edge Of Existence. Daarna werd het direct weer wat stiller rondom de band. Er verscheen nog wel een enkele EP. Maar het duurde tot 2004 alvorens de band middels de tweede langspeler 9 Elements Of Innervision een doorstart maakte. Sindsdien is Eyefear op een meer regelmatige basis albums gaan uitbrengen. Recentelijk verscheen in de vorm van The Inception Of Darkness album nummer vijf.

Wanneer opener Redemption erin knalt, ben je direct voorzien van een representatief visitekaartje. Met veel bezieling gooit Eyefear alle registers open. Wat opvalt is dat het gitaargeluid op standje bereheavy staat. De virtuose pianoklanken die er als een waterval doorheen klateren, maken dat het qua sound nogal eens richting de latere Dimmu Borgir gaat. Maar dan wel zonder de blastbeats. De duelletjes tussen toetsenist Seb Schneider en gitarist Con Papazoglou mogen er beslist zijn. Met name het geluid van laatstgenoemde herinnert nogal eens aan het zweverige gitaargeluid van Carl August Tidemann.

Qua invulling van de instrumenten zit het dus wel goed. De sterkste troef is wat mij betreft vocalist Danny Cecati. Je moet er van houden, maar hij is Tobias Sammett en Jorn Lande in één lichaam. Hij heeft niet hetzelfde machtige bereik, maar wel de bezieling en dus de overtuiging. Het is wat mij betreft dan ook volstrekt onnodig geweest om in het tweedelige titelstuk een gruntende man en een lieflijk zangeresje gastrolletjes te laten verzorgen. Overigens staat die compositie voor de rest wel als een stevig appartementencompex. Heel theatraal, maar dat kan en mag natuurlijk niet anders in een genre als dit.

Sowieso besteedt Eyefear meer aandacht aan de songs zelf dan aan notenfröbelarij. Geen onlogische tempowisselingen, maar subtiele afwijkende ritmeschema’s die na verloop van tijd behoorlijk comfortabel blijken, kenmerken compacte stukken als Immortals of Legions. Toch kost het wel enkele luiserbeurten om het op waarde te schatten. Aanvankelijk lijken de songs onderling nogal inwisselbaar te zijn en zijn de spanningen nog niet heel voelbaar maar dat verdwijnt na een tijdje als sneeuw voor de zon. En dan blijft er een uitstekende sfeervolle prog/powermetalschijf over. Niet de meest originele, maar wel een uiterst genietbare. En dat laatste is volgens mij datgene dat telt.