Faal - Desolate Grief

• BandFaal [NL]
• TitelDesolate Grief
• Release datum26-01-2018
• LabelVán Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Intro
02. Grief
03. No Silence
04. Evoking Emotions
05. The Horizon

Zoals het een 'echte' doomband betaamt doet ook het van oorsprong Tilburgse Faal het rustig aan, in elk geval qua releases. Is dat een cliché? Ach wel ja, maar het is nou eenmaal wel zo. Het laatste album van Faal dateert van 2012, daarna verscheen nog 'slechts' een split met Eye Of Solitude (2015) met daarop welgeteld 1 nieuwe Faal-track. Eind januari van het huidige jaar was het dan tijd voor de derde langspeler van de Brabanders: Desolate Grief.

En dan blijkt er misschien wel een verklaring voor de lange release-droogte: van de bezetting van The Clouds Are Burning uit 2012 zijn alleen enig oorspronkelijk bandlid, gitarist en voornaamste componist Pascal Vervest en zanger William Nijhof (sinds 2009) nog over van de zeskoppige bemanning. Ik kan me zo voorstellen dat een dergelijk proces van nieuwe leden inpassen wat tijd vergt. Waarbij het me opvalt dat er nogal wat raakvlakken zijn ontstaan of geweest met de bands Dodenkrocht en Akelei; die laatste link is dan natuurlijk een aanrader van formaat wat mij betreft (en hoe is het dan eigenlijk met die band?). Ik hoor in de muziek ook wel degelijk overeenkomsten.

Opvallend is dan wel dat het geluid van Faal niet geleden heeft onder die line-up-wijzigingen, dan wel schokkende veranderingen laat horen. Het is nog altijd enorm trage en ultra-deprimerende (funeral) doom - met een verdwaalde zwartgeblakerde flard - dat de band ons voorschotelt. Oerlogge riffs die zo af en toe refereren aan postrock, gekoppeld aan fraaie melodieën en de onaards diepe grunt van Nijhof maken de dienst uit, en schilderen een uiterst somber-sfeervol plaatje voor. De synthesizers vervullen hun rol op de achtergrond, zodat de gitaren optimaal kunnen uitblinken in het neerleggen van de zwaarst denkbare riffs. Precies zoals ik het graag hoor.

Ik vind het opvallend dat na beluistering telkens net een opvallend aspect per nummer blijft hangen. Ik denk ook dat het dat is dat Faal onderscheidt van de stijlgenoten. Zo is Grief dat nummer dat de death metal-invloeden laat horen, No Silence het nummer met de opvallende tempoversnelling (echt waar!) en afsluiter The Horizon de track met de meest opvallende bijdrage van de synths wat mij betreft. Hoe eenvormig (funeral) doom soms ook mag lijken, het zijn juist die stukjes herkenbaarheid - met bijbehorende afwisseling - die het verschil maken.

Die heerlijke wisselwerking tussen melodie en logheid is precies datgene waar ik zo van hou; Faal beheerst dat in optima forma. Dat geluid, die sfeer! Het moet wel heel raar lopen wil Desolate Grief niet opduiken in mijn jaarlijst!