Fleshgod Apocalypse - King

• BandFleshgod Apocalypse [IT]
• TitelKing
• Release datum05-02-2016
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Marche Royale
02. In Aeternum
03. Healing Through War
04. The Fool
05. Cold As Perfection
06. Mitra
07. Paramour (Die Leidenschaft Bringt Leiden)
08. And The Vulture Beholds
09. Gravity
10. A Million Deaths
11. Syphilis
12. King

Het Italiaanse Fleshgod Apocalypse is via de albums Oracles (2009), Agony (2011) en Labyrinth (2013) aan een gestage opmars bezig. Begin 2016 durven ze zichzelf inmiddels al als King - de titel van het vierde album - te kronen. Voorbarig of terecht?

Als er 1 woord de muziek van Fleshgod Apocalypse moet omschrijven, dan is dat bombast. Of, zoals collega Edwin het in zijn bespreking van het vorige album beschreef: "Aan Italianen is het maken van theater wel toevertrouwd. Of het nu om Verdi of Rhapsody (Of Fire) gaat, de laarsbewoners weten altijd goed weg te komen met een overdaad aan bombast en tierlantijnen." De spijker op z'n kop wat mij betreft.

Wat Fleshgod Apocalypse in de loop van de paar albums steeds beter is gaan doen naar mijn mening, is zichzelf beheersen. Leek het voorheen vooral de bedoeling om de nummers zo druk en volgepropt mogelijk te maken, daar is op King nu mee afgerekend. Daarvoor in de plaats horen we een weloverwogen samengaan van technische (death) metal met symfonische en klassieke elementen. Nog altijd is de muziek druk, maar dit wordt nu gekanaliseerd middels gestroomlijnde arrangementen. Sowieso zijn er nummers op het album te vinden die kunnen dienen als rustpunt binnen het kolkende muzikale geweld. Waarvan het ronduit prachtige Syphilis een goed voorbeeld is.

Want druk is de muziek van de Italianen natuurlijk nog altijd. Na het prachtige bombastische intro Marche Royale laat In Aeternum horen dat de band de muur van geluid nog altijd goed beheerst. Maar dan in beheerste vorm zeg maar; doseren is het nieuwe toverwoord van deze band geworden. Hailing Through War en The Fool laten vervolgens horen dat de muziek ook niet uitsluitend op volle snelheid hoeft te worden uitgevoerd. The Fool laat bovendien horen dat de band het aspect spanningsopbouw prima in de vingers heeft. De opera-achtige elementen geven dit nummer nog een extra dimensie.

Wie echt behoefte heeft aan een moment van bezinning binnen dit muzikale geweld kan z'n hart mogelijk ophalen met Paramour (Die Leidenschaft Bringt Leiden). Ik vind deze track echter misplaatst, die nodeloos de sfeer uit het album haalt. Dat klinkt misschien vreemd gezien de aard van het nummer, maar ik vind het echt afbreuk doen aan hetgeen zojuist allemaal is opgebouwd. Er zijn immers genoeg momenten op het album die voorzien in de behoefte aan een rustpunt. Het verrassingseffect voor de luisteraar in het achterhoofd houdend zal ik verder niet ingaan op dit nummer. Wat mij betreft een smetje op een verder spetterend album!

En gelukkig valt er hierna ook nog meer dan genoeg te genieten. Waarbij met name het werkelijk machtige Gravity er nog wel een beetje uitspringt. Een lekker log en donker nummer, wars van snelheid, maar evengoed loodzwaar. Er wordt afgesloten met het instrumentale pianostuk, tevens titelnummer King. Het is het intieme slotstuk van een goed doordacht concept, dat muzikaal bijna tot in perfectie wordt uitgevoerd. Smaken verschillen, maar ik denk dat dit album King toch veel mensen moet kunnen aanspreken.