Fleshgod Apocalypse - Veleno

• BandFleshgod Apocalypse [IT]
• TitelVeleno
• Release datum24-05-2019
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Symfonische metal, Technische deathmetal

Tracklist

01. Fury
02. Carnivorous Lamb
03. Sugar
04. The Praying Mantis' Strategy
05. Monnalisa
06. Worship And Forget
07. Absinthe
08. Pissing On The Score
09. The Day We'll Be Gone
10. Embrace The Oblivion
11. Veleno
12. Reise, Reise [Rammstein cover]
13. The Forsaking [Nocturnal Version]

Fleshgod Apocalypse maakt nog altijd een gestage ontwikkeling door. Met hun vorige album King (2016) als voorlopig hoogtepunt hebben de Italianen de door hen geadopteerde stijl steeds verder uitgediept. De mix van technisch vaardige death metal met symfonische en klassieke elementen, en veel bombast, blijkt door de jaren heen steeds beter te vallen. Zou deze ontwikkeling zich op het nieuwe album Veleno voortzetten?

Ik constateerde ten tijde van King al, dat Fleshgod Apocalypse in de loop van de paar laatste albums zich steeds beter is gaan leren beheersen. Leek het voorheen vooral de bedoeling om de nummers zo druk en volgepropt mogelijk te maken, en om het technische kunnen te etaleren; daar is op King mee afgerekend. En die tendens lijkt zich op Veleno door te zetten, tot groot genoegen van in ieder geval mijzelf. Bijzonder genoeg valt het - op album dan toch zeker - niet eens op dat de band aardig wat bezettingswisselingen heeft doorstaan ten opzichte van de voorganger.

Een logische vervolgstap in de genoemde ontwikkeling is op Veleno gezet. In plaats van dat de meeste orkestrale elementen uit een kastje komen, zoals voorheen, is er nu voor gekozen om ook hiervoor muzikanten van vlees en bloed in te zetten. Zo horen we diverse strijkers, percussie, een mandoline en een doedelzak (de Ierse variant) voorbij komen, als ook koorzang en een sopraan. Dat deze aanpak zorgt voor een meer naturel geluid is natuurlijk een inkopper van jewelste. Het gaat - op een enkele uitzondering na, Sugar bijvoorbeeld - wel ten koste van de opgeklopte symfonische bombast. Tegelijkertijd krijgen we daar dan wel weer intenser gitaarwerk voor terug, juist doordat het geheel nu wat natuurlijker, minder zwaar aangezet, klinkt.

Albumopener Fury doet z'n titel eer aan, en maakt duidelijk dat Fleshgod Apocalypse aan boosaardigheid niet heeft ingeboet, dit is nog altijd een keiharde metalband. Ook nummers als Carnivorous Lamb, Worship And Forget en Pissing On The Score maken dat ondubbelzinnig duidelijk. Zelf vind ik Embrace The Oblivion wel een gave track, vooral vanwege de midtempo passages, waarin de muziek nog eens extra heavy lijkt te klinken. Heel slim is ook ingezet op enkele rustpuntjes. Het duo The Praying Mantis' Strategy / Monnalisa is denk ik qua compositie het spannendste nummer hier. En ook The Day We'll Be Gone (met de hoofdrol voor een prachtige soprano) is een ingetogen pareltje. De traditionele afsluiter is titelnummer Veleno, een ingetogen pianostukje van de hand van Francesco Ferrini. Dit nummer doet z'n titel dan weer geen eer aan, maar gelukkig bevat de rest van de plaat al genoeg gif.

Ik had natuurlijk mijn conclusie al een beetje weggegeven. Enerzijds sluit Veleno naadloos aan op voorganger King, anderzijds wordt het ingeslagen pad nog verder uitgediept. Goed dat een band zichzelf op deze manier telkens opnieuw uit blijft vinden. Geen genoegen nemen met wat er is, maar blijven zoeken naar wat anders of beter kan. Petje af!