Fu Manchu - Clone Of The Universe

• BandFu Manchu [US]
• TitelClone Of The Universe
• Release datum09-02-2018
• LabelAt The Dojo [GB]
• PromotorSecret Service Publicity [US]
• Genre Stoner

Tracklist

01. Intelligent Worship
02. (I've Been) Hexed
03. Don't Panic
04. Slower Than Light
05. Nowhere Left To Hide
06. Clone Of The Universe
07. Il Mostro Atomico

In de jaren negentig van de vorige eeuw (blijft leuk klinken die zinsnede) behoorde Fu Manchu met gelijkgestemde zielen als Kyuss, Monster Magnet en Nebula tot een oorspronkelijk klein clubje eigenzinnige rockbands waarvan we de muziek later stoner- of desert-rock (naar de Palm Desert scene) zouden gaan noemen. Het spreekt mij zeer tot de verbeelding dat al die bands - of in elk geval de oorspronkelijke muzikanten ervan - tot op de dag van vandaag in min of meer dezelfde stijl actief zijn. Zo bestaat Fu Manchu inmiddels al achtentwintig jaar, en heeft zojuist zijn twaalfde studioalbum uitgebracht: Clone Of The Universe.

De laatste jaren is Fu Manchu op platengebied niet zo actief geweest, maar hun live-reputatie doen ze nog altijd eer aan. Zoals we van dit kwartet zijn gewend leeft de band zich uit in korte, puntige tracks, bestaande uit in reverb, distortion en vooral fuzz - of weet ik veel hoe die effecten allemaal heten - gedrenkte heavy rock. Dat is hier op Clone Of The Universe niet anders, en na het beluisteren van de eerste zes tracks blijf je zeker achter met het gevoel van het feest der herkenning.

Van het slome, bluesy Slower Than Light (inderdaad) via de zware groove van (I've Been) Hexed en titelnummer Clone Of The Universe (twee heerlijke tracks!), tot aan het korte, furieuze, opgefokte (ook qua snelheid) Don't Panic; al die nummers bevatten de ingrediënten waar de liefhebbers van deze muziek zo dol op zijn. Een Scott Hill die met z'n relaxte zang goed in vorm is draagt hier ook zeker aan bij. Hiermee zou ik mijn bespreking al bijna kunnen afsluiten.

Bijna dus, want dan is er nog het laatste nummer Il Mostro Atomico, dat met zijn speelduur van ruim achttien minuten zo'n beetje de helft van het album in beslag neemt. Gaat Fu Manchu op z'n ouwe dag nog experimenteren? Ja en nee; qua vorm wel, qua inhoud niet echt. Het blijkt een lange space-achtige stoner-jam, voornamelijk instrumentaal, met een (wat mij betreft best onverwachte) gastbijdrage van Rush-gitarist Alex Lifeson. Het levert een wat proggy hoorspel op, dat een fraaie aanvulling vormt op datgene dat Fu Manchu van zichzelf al in huis heeft.

Wanneer een band het na zoveel jaren nog aandurft om eens wat anders uit te proberen - hetgeen wat mij betreft nog goed uitpakt ook - verdient dat sowieso respect. Fu Manchu breidt het bestaande arsenaal uit, en wordt dus gewoon nog beter. Ik ben erg benieuwd of dit atomische monster op de aanstaande tour (in maart ook twee optredens in Nederland, zie agenda) ook op de setlist staat. Dat zou voor menig bezoeker nog wel eens een verrassing op kunnen leveren. Ik zeg: goed bezig!